Η αναβίωση των δρώμενων του Δωδεκαημέρου στο Νομό Δράμας

Δρώμενα στο Μοναστηράκι  

Στις 6 Ιανουαρίου, ανήμερα των Θεοφανείων οι κάτοικοι του Μοναστηρακίου Δράμας, κάθε χρόνο, συνεχίζουν να τελούν ένα πανάρχαιο έθιμο, ένα δρώμενο που το ονομάζουν «Αράπηδες».

Είναι ένα έθιμο που οι ρίζες του χάνονται μέσα στα βάθη των αιώνων και έχουν αναφορά στη Διονυσιακή λατρεία, στην παράφορη έκφραση της ανθρώπινης φύσης. Ο θίασος του δρώμενου, η «τσέτα», αποτελείται από τους «Αράπηδες», τις «Γκιλίγκες», τους «Παππούδες» και τους «Τσολιάδες». Οι «Αράπηδες» φορούν μαύρες φλοκωτές ποιμενικές κάπες, που καλύπτουν ολόκληρο το σώμα και εντυπωσιακές υψικόρυφες προσωπίδες από δέρματα αιγοπροβάτων. Στη μέση τους κρεμούν τρία μεγάλα κουδούνια ή μπατάλια, τα οποία είναι αρμονικά συνταιριασμένα, ενώ στα χέρια τους κρατούν ένα μεγάλο ξύλινο σπαθί και ένα σακουλάκι στάχτη του Δωδεκαημέρου.

Την τσέτα συνοδεύουν αδιάλειπτα οι οργανοπαίκτες τοπικών παραδοσιακών μουσικών οργάνων, της τρίχορδης αχλαδόσχημης μακεδονικής λύρας, του κεμενέ και του νταϊρέ.

Ανήμερα των Θεοφανείων νωρίς το πρωί, η τσέτα μαζί με τους οργανοπαίκτες περιηγείται όλα τα σπίτια του χωριού όπου με χορούς, τραγούδια και κεράσματα ανταλλάσσουν ευχές. Το έθιμο κορυφώνεται με την εντυπωσιακή κατάληψη της πλατείας από τους Αράπηδες, έτσι ανοίγουν το δρόμο στα υπόλοιπα μέλη της τσέτας, με πρώτους τους Τσολιάδες που ακολουθούν χορεύοντας. Στη συνέχεια, στήνεται ο τρανός χορός στον οποίο συμμετέχουν οι κάτοικοι και οι επισκέπτες του χωριού.

Στο τέλος του δρώμενου, γίνεται αναπαράσταση του οργώματος και της σποράς. Ένας Τσολιάς «ζεύει» δυο Αράπηδες σε ένα ξύλινο άροτρο και «οργώνει» την πλατεία ενώ «σπέρνει» ένας παλιός γεωργός του χωριού. Η μίμηση της άροσης και της σποράς έχει αποτροπαϊκό και ευετηριακό χαρακτήρα και αποσκοπεί, έως τις μέρες μας, στην προστασία της κοινότητας από τις κακές δυνάμεις.