Ο Δραμινός καθηγητής σε πανεπιστήμια της Γερμανίας κ. Αθανάσιος Γιάννης μιλάει στον «Πρωινό Τύπο»
«Μόνο αυτός που πολεμάει σήμερα
το σκοτάδι θα έχει αύριο μερίδιο στο φως»
► Σήμερα Σάββατο η βράβευση μαθητών για το διαγωνισμό «Βασίλης Ξανθόπουλος»
► Κεντρικός ομιλητής ο καθηγητής Ιατρικής και Χημείας του Πανεπιστημίου της Λειψίας
Του Θανάση Πολυμένη
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ και ώρα 19.00, στην αίθουσα του Δημοτικού Ωδείου Δράμας, πρόκειται να γίνει η τελετή βράβευσης των μαθητών που διακρίθηκαν στο μαθηματικό διαγωνισμό στη μνήμη του αδικοχαμένου Δραμινού καθηγητή Βασίλη Ξανθόπουλου.
Κεντρική ομιλία στην τελετή βράβευσης, θα εκφωνήσει ο Δρ. Αθανάσιος Γιάννης, Ιατρός και Χημικός, τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου της Λειψίας με κεντρικό τίτλο: «Δηλητηριώδη βέλη, εκρηκτικά υλικά και γλυκό βιτριόλι: από την τραγωδία στην υπηρεσία της Ιατρικής».
Ο κ. Γιάννης, είναι Δραμινός, καταγόμενος από την Καλλιθέα και ήδη από το 1972 ζει στη Γερμανία, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Χημεία και στην Ιατρική και σήμερα είναι τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας στη Γερμανία.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο, ο οποίος, παράλληλα με το σημαντικό επιστημονικό του έργο, ασχολείται εντατικά με την εθελοντική προσφορά, ενώ με την έντονη φιλανθρωπική δράση του, έχει βοηθήσει με αγορά μηχανημάτων κάποια Νοσοκομεία της χώρας.
Ο «Πρωινός Τύπος», επικοινώνησε με τον κ. Αθανάσιο Γιάννη, ο οποίος ευγενέστατα και με μεγάλη προθυμία, δέχτηκε να παραθέσει μια σύντομη συνέντευξη.
κ. Γιάννη, θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια σχετικά με την εισήγηση που θα έχετε στην τελετή βράβευσης, ο τίτλος της οποίας, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
«Δηλητηριώδη βέλη, εκρηκτικά υλικά και γλυκό βιτριόλι: από την τραγωδία στην υπηρεσία της Ιατρικής. Από τους αρχαίους χρόνους μέχρι και σήμερα χρησιμοποιήθηκαν φυσικά δηλητήρια για εγκληματικούς σκοπούς (κώνειο) αλλά και στο κυνήγι άγριων ζώων για την εξασφάλιση τροφής (κουράρε). Εκρηκτικά υλικά από την άλλη πλευρά χρησιμοποιούνται ήδη από τον 13ο αιώνα μ.Χ. για τον ίδιο λόγο. Αποκορύφωμα αποτελεί η εφεύρεση του νιτρικού αμμωνίου τον 18ο αιώνα και της νιτρογλυκερίνης στα μέσα του 19ου αιώνα.
Όμως δηλητήρια όπως το κουράρε ή εκρηκτικά υλικά όπως αυτά που αναφέρονται παραπάνω συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη της Ιατρικής και χρησιμοποιούνται σήμερα ιδιαίτερα στους τομείς της Αναισθησιολογίας, της Χειρουργικής και της Καρδιολογίας. Στα πλαίσια της διάλεξης θα γίνει αναφορά στο ιστορικό υπόβαθρο και στη συμβολή φυσικών δηλητηρίων και εκρηκτικών στην εξέλιξη της κλινικής Ιατρικής».
Ο κ. Αθανάσιος Γιάννης, γεννήθηκε το 1954 στη Δράμα από γονείς αγρότες και μεγάλωσε στην Καλλιθέα στους πρόποδες του όρους Μενοικίου χωρίς ρεύμα, θέρμανση, ραδιόφωνο και τηλεόραση. Τελείωσε το Πρακτικό Γυμνάσιο Δράμας το 1972 και έφυγε στη Γερμανία όπου πήρε το πτυχίο Χημείας (1980) και κατόπιν το πτυχίο Ιατρικής από το Πανεπιστήμια της Βόννης (1987).
Εκεί εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή και στη συνέχεια την υφηγεσία του. Στο διάστημα 1992-1996 ήταν επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Στο διάστημα 1998-2002 διατέλεσε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Karlsruhe / Γερμανία. Από το 2002 έως σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Leipzig / Γερμανία. Διδάσκει Ιατρική Χημεία, Οργανική Χημεία και Χημεία Φυσικών Προϊόντων.
Με τη σύζυγο του και σε συνεργασία με τον τηλεοπτικό σταθμό KenFM /Berlin συγκέντρωσαν γύρω ένα ποσό 400.000 € με τα οποία χρηματοδότησαν ανάγκες του Χαμόγελου του Παιδιού καθώς και ανάγκες διαφόρων Νοσοκομείων όπως του ΕΛΠΙΣ στην Αθήνα, Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης και Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών.
Σημαντική βοήθεια προσέφεραν επίσης στο Κοινωνικό Φαρμακείο Κατερίνης (λεγόμενος Καπνικός Σταθμός), το Ιατρείο Σαμοθράκης, μετέφεραν φάρμακα και τρόφιμα στο Καστελλόριζο ενώ τον περασμένο Ιούλιο δώρισαν έναν σύγχρονο ηλεκτροκαρδιογράφο (Holter) στο Νοσοκομείο Λέσβου. Όπως επισημαίνει ο ίδιος, η διαδικασία είναι απλή: «εντοπίζουμε ελλείψεις σε νοσοκομεία, παραγγελθούμε από Γερμάνια τα ιατρικά μηχανήματα και τα πληρώνουμε. Κατόπιν γίνεται η εγκατάσταση τους στους χώρους των Νοσοκομείων».
Αν μεταφέραμε τον τίτλο της εισήγησής σας στη σημερινή Ελλάδα: «Δηλητηριώδη βέλη, εκρηκτικά υλικά και γλυκό βιτριόλι…», είναι αυτή η Ελλάδα της κρίσης; Ή μήπως έτσι ήταν πάντα;
«Μεταφορικά θα μπορούσε να ισχύει η ακόλουθη αντιστοιχία:
Δηλητηριώδη βέλη – τοξικά δάνεια με τα οποία έγινε η (δανεική) ανάπτυξη της Ελλάδας.
Εκρηκτικά υλικά – η περιρρέουσα κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο.
Γλυκό βιτριόλι – τα διάφορα μνημόνια που μας φόρτωσαν και το τίμημα που καλείται ο Ελληνικός λαός να πληρώσει.
Ίσως να ήταν πάντα έτσι… Και ίσως μας παρηγορεί η φράση του Μάνου Χατζιδάκι που έλεγε “και πάντα σαν τον Καραγκιόζη θα παίρνουμε ξύλο από τους άλλους και θα μπαίνουμε στη θέση μας τη μικρή που μας έχει ορίσει η μοίρα. Αυτό δεν πάει να πει ότι δεν περιέχουμε ένταση, αλήθεια και ερωτισμό…“»
Συμμετέχετε σε μια τελετή βράβευσης, όπου νεαροί μαθητές πρώτευσαν στα μαθηματικά. Τι θα είχατε να συμβουλεύσετε στα νέα παιδιά, που σήμερα ξεκινούν με όνειρα και ίσως η ζωή αύριο να τους απογοητεύσει;
«Να κάνουν αυτό που επιθυμούν με αγάπη, ένταση, ενδιαφέρον και ενθουσιασμό. Χωρίς υστεροβουλία. Και να θυμούνται πάντα ότι μόνο αυτός που πολεμάει σήμερα το σκοτάδι θα έχει αύριο μερίδιο στο φως…»
«Το «brain drain», η φυγή μυαλών από την Ελλάδα, είναι η δεύτερη μεγάλη μετανάστευση που πλήττει τη χώρα. Πιστεύετε ότι θα μπορούσαν οι νέοι επιστήμονες να μείνουν και να προοδεύσουν στην Ελλάδα του σήμερα;»
«Θα σας απαντήσω λιγάκι εκτενεστέρα. Ήμουν μέχρι πρόσφατα που μας κατάργησε η σημερινή κυβέρνηση μέλος του Συμβουλίου Ιδρύματος του Πανεπιστημίου Πατρών. Δυστυχώς η όλη μας προσπάθεια υπονομεύθηκε από αρκετούς παράγοντες, ενώ η παρούσα κυβέρνηση δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τον θεσμό των Συμβουλίων, παρόλο που το σχετικό νομικό πλαίσιο ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων με μεγάλη πλειοψηφία.
Με λυπεί το γεγονός ότι πολλοί βλέπουν τα πανεπιστήμια σαν χώρο για συνδικαλιστικές ‘ασκήσεις’ και όχι σαν πεδίο έρευνας, δημιουργίας γνώσης και καινοτομίας. Ίσως τελικά να ισχύει αυτό που λέει ο ποιητής: “Γλιστρώντας πάνω σε λάσπες από μαρμελάδα που κατηφορίζουν, οι νεοέλληνες χαίρονται το ανέμελο, το άκοπο, το ανέξοδο και προπάντων το ανεύθυνο ταξίδι της τσουλήθρας προς το τίποτα“.
Αναφορικά με το επίπεδο της έρευνας στην Ελλάδα, έχω να τονίσω –καθώς στο πλαίσιο της Αρχής Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ) ήμουν πέντε φορές αξιολογητής πανεπιστημιακών σχολών- ότι υπάρχουν ικανότατοι ερευνητές, που εργάζονται σκληρά και έχουν να επιδείξουν σημαντικό ερευνητικό έργο.
Όμως η έρευνα απαιτεί καλή χρηματοδότηση, που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ικανοί επιστήμονες να εγκαταλείπουν απογοητευμένοι τον ελληνικό χώρο. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πάντα χρήματα για εξοπλιστικά προγράμματα…»
Οι Έλληνες προοδεύουν στο εξωτερικό και μάλιστα φτάνουν σε υψηλές επιστημονικές και πολιτικές θέσεις. Γιατί στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο με έναν επιστήμονα για παράδειγμα; Και τελικά, επιστήμονας στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;
«Ζω στη Γερμανία από το 1972 και επιτρέψτε μου να σας πω τα μυστικά της επιτυχίας της που είναι τέσσερα: η πειθαρχία, ο σεβασμός των θεσμών, η έλλειψη ήλιου και η έλλειψη συναισθηματισμού… Δυο από αυτά λείπουν από την Ελλάδα. Βρέστε ποια…
Οι νέοι επιστήμονες ας πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους όπου μπορούν αλλά να μη ξεχνούν την Ελλάδα και να την βοηθούν με κάθε τρόπο και βέβαια ανιδιοτελώς! Είμαστε Έλληνες: έχουμε την ικανότητα να οραματιζόμαστε. Οραματιστήκαμε τη Φιλοσοφία, την Ηθική, τις Τέχνες, τις Επιστήμες, τη Δημοκρατία, την Ανθρωπιά. Τώρα είναι καιρός να οραματιστούμε το μέλλον! Να εργαστούμε συλλογικά, οργανωμένα, με επιμονή και υπομονή, όχι ατομικά, να φύγουμε από το «εγώ» και να πάμε στο «εμείς».
Τι νοσταλγείτε από την Ελλάδα;
«Νοσταλγώ την αριστοκρατία της Ελλάδας, δηλαδή τους απλούς και φιλόξενους ανθρώπους της. Που ευτυχώς τους βρίσκω πάντα!
Αγαπώ αυτή τη μικρή χώρα: ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό, παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου».
Τι σας απογοητεύει περισσότερο;
«Η ατιμωρησία, η απάθεια, ο εγωισμός, η αγένεια, η μη αποδοχή των νόμων της πολιτείας. Η έλλειψη αξιοκρατικών κριτηρίων και δυνατοτήτων εξέλιξης για τους νέους. Η οικογενειοκρατία που στήθηκε χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ και οδηγεί σ’ αυτό που λέγεται «brain drain».
