«Τα Ραδίκια Ανάποδα» μέσα
από δεκατρείς ξεχωριστούς επικήδειους λόγους
Ο ηθοποιός κ. Γιώργος Γαλίτης μιλάει στον «Π.Τ.»
Της Σουζάνας Θεοδωρίδου
Για έβδομη συνεχή χρονιά, ο Γιώργος Γαλίτης αποδεικνύει το πόσο καλός κωμικός είναι, στην παράσταση του «Τα Ραδίκια Ανάποδα». Με ένα ευφυές και ευρηματικό κείμενο, το οποίο έχει γράψει ο ίδιος και υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Βλαδίμηρου Κυριακίδη, καταφέρνει μέσα από δεκατρείς επικήδειους λόγους, να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή για την παράσταση, ενώ μέσα από τις ατάκες του, κάνει και τον πιο δύσπιστο θεατή, να γελάει συνεχώς.
Πρόκειται για την πιο μαύρη, άραχλη, σπαραξικάρδια, ξεκαρδιστική και selfie παράσταση για τσέμπαλο, φαγκότο, φέρετρο και οστεοφυλάκιο. Ένα one dead man show, ένα black total κωμικό μονόλογο με δεκατρείς ρόλους. Δεκατρείς κωμικούς επικήδειους που και νεκρούς ανασταίνουν!
Αφορμή της συνέντευξης της εφημερίδας μας με τον ηθοποιό κ. Γαλίτη, είναι η παρουσίαση της παράστασης «Τα Ραδίκια Ανάποδα» στην πόλη μας, αύριο, Πέμπτη 10 Μαΐου, στις 9 το βράδυ, στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας.
κ. Γαλίτη, πως προέκυψε η συγγραφή του έργου «Τα ραδίκια ανάποδα»;
Με πηγαίνετε αρκετά χρόνια πίσω..όταν ήμουν στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εκεί έγραφα κάποια κείμενα και είχα ανεβάσει κάποιες παραστάσεις, όπου είχα γράψει ένα κειμενάκι για έναν επικήδειο, το οποίο και κράτησα στο συρτάρι μου για αρκετά χρόνια.
Στη συνέχεια, προέκυψε να μπει αυτός ο μονόλογος σε μια παράσταση που είχαμε γράψει με τον Παναγιώτη Μέντη, μια επιθεώρηση, η οποία σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Έπειτα μου ήρθε η ιδέα, να δημιουργήσω μια παράσταση όπου θα έχω δεκατρείς επικήδειους λόγους, κωμικούς, όπου θα κάνουν δεκατρείς χαρακτήρες. Έτσι, τον Μάρτιο του 2012 προέκυψε η παράσταση, η οποία μετά από πολλές περιπέτειες και αγωνία, σημειώνει μεγάλη επιτυχία εδώ και επτά χρόνια.
Στην παράσταση, ενσαρκώνετε δεκατρείς διαφορετικούς χαρακτήρες. Πως επιλέχθηκε ο καθένας από αυτούς;
Όταν ξεκίνησα να γράφω το έργο, η μεγάλη μου αγωνία ήταν να μην επαναλαμβάνεται το ύφος, αλλά ούτε και η ίδια η προσωπικότητα του εκάστοτε χαρακτήρα, επειδή είναι επικήδειος λόγος. Να μην λέω δηλαδή συνέχει τα ίδια πράγματα.
Οπότε, προσπάθησα μέσα από αυτούς τους ρόλους να μεταμφιέζομαι. Να υπάρχουν και αλλαγές στην φυσιογνωμία και την αμφίεση του ρόλου. Έτσι, προέκυψαν χαρακτήρες οι οποίοι είναι αντιθετικοί μεταξύ τους. Στην παράσταση υπάρχει ο ρόλος ενός Κρητικού, ενός ηγούμενου, ενός χειρουργού, μιας μοιρολογίστρας, όπου είναι έντονες προσωπικότητες, γελοιογραφικές βέβαια, γιατί είναι κωμωδία, οπότε οι άνθρωποι πρέπει να είναι λίγο «τσιμπημένοι». Με την έννοια ότι έχουν πιο έντονα χαρακτηριστικά λόγου και κίνησης, χωρίς βέβαια να προδίδεται το ήθος του επικήδειου λόγου. Είναι μόνο η ιδέα, για να ειπωθούν πολύ αστεία πράγματα.
Είναι από τις πιο αστείες παραστάσεις που συμμετέχω, και πιστεύω ότι είναι από τις πιο γελαστικές κωμωδίες που έχω παίξει, αλλά και οι θεατές μου έχουν ομολογήσει ότι το ίδιο.
Ο κόσμος έχει αγκαλιάσει την παράσταση. Υπάρχουν θεατές μέσα σε αυτά τα εφτά χρόνια οι οποίοι έχουν δει την παράσταση σε όλες τις βερσιόν της, περισσότερες από τριάντα φορές. Υπάρχουν οι σταθεροί θεατές, ενώ ένας μέσος όρος των θεατών την έχει δει 5-6 φορές.
Αυτό που αισθάνομαι για την παράσταση, είναι ότι δεν με κουράζει, δεν την χορταίνω και ευχαριστιέμαι πάρα πολύ κάνοντας αυτή την παράσταση. Ομοίως, υπάρχουν θεατές που ευχαριστιούνται να την βλέπουν και να την ξαναβλέπουν.
Η συγκεκριμένη παράσταση απευθύνεται σε μεγάλη γκάμα θεατών. Από τον υποψιασμένο θεατρόφιλο θεατή, ο οποίος έχει δει και διαβάσει θέατρο μέχρι τον άνθρωπο ο οποίος δεν έχει δει θέατρο. Το γεγονός ότι αρχίζουμε και παίζουμε με ένα πολύ δύσκολο θέμα, το οποίο είναι ο θάνατος, και ένας επικήδειο λόγος, αυτό είναι μόνο η αρχή για να ειπωθούν πολλά αστεία πράγματα.
Ξεχωρίζετε για κάποιο λόγο έναν από τους δεκατρείς χαρακτήρες της παράστασης;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, γιατί στον καθένα υπάρχουν στιγμές και φράσεις που μου είναι πολύ αγαπημένες. Στον κάθε μονόλογο των πέντε ή εφτά λεπτών υπάρχουν τα πολύ αγαπημένα μου σημεία μέσα, και έτσι δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον χαρακτήρα. Τους ξεχωρίζουν όμως οι θεατές. Μου έχουν πει για τον Κρητικό, τον μάγειρα, για τον άνθρωπο του χωριού που τους αρέσει πάρα πολύ. Ξεχωρίζουν κάποιους ρόλους οι οποίοι είναι οι πυλώνες της παράστασης, αυτοί δηλαδή που παραμένουν σταθεροί.
Θεωρείτε σημαντική την επικοινωνία με το κοινό;
Για εμένα είναι το πρώτο αυτό. Όταν ο κόσμος είναι έτοιμος να διασκεδάσει, τους καταλαβαίνω από την αρχή, και η παράσταση ξεκινάει δυνατά από την αρχή. Τις περισσότερες φορές συμβαίνει αυτό, και άλλες όχι, όπου εκεί χρειάζεται να «ζεσταθεί» η κατάσταση για να απογειωθεί σιγά σιγά.
Αλλά ο μεγάλος συμπαίκτης, επειδή παίζω μόνος μου, είναι ο κόσμος. Χωρίς να αλλάζω το κείμενο μου, ανάλογα με την «ανάσα» του κόσμου και με τη διάθεσή του το προσαρμόζω ερμηνευτικά.
