Home > Νέα > Παρουσιάστηκαν βιβλία της ποιήτριας κας Εξάρχου και του αείμνηστου Φ. Πατρικαλάκι

Παρουσιάστηκαν βιβλία της ποιήτριας κας Εξάρχου και του αείμνηστου Φ. Πατρικαλάκι

Στα Λογοτεχνικά Απογεύματα του Φεστιβάλ Ταινιών Δράμας

Παρουσιάστηκαν βιβλία της ποιήτριας

κας Εξάρχου και του αείμνηστου Φ. Πατρικαλάκι

 

 

 

ΤΟ ΕΡΓΟ δύο σημαντικών Δραμινών παρουσίασε προχθές ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Παύλος Μεθενίτης στον θερινό κινηματογράφο «Αλέξανδρος» με αφορμή τα τελευταία τους βιβλία, στο πλαίσιο της εκδήλωσης Λογοτεχνικά Απογεύματα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας.

Πρόκειται για την ποιήτρια Καλλιόπη Εξάρχου και τον πολυσχιδή καλλιτέχνη Φαίδωνα Πατρικαλάκι που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας.

“Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ” του διακεκριμένου ζωγράφου, ενδυματολόγου-σκηνογράφου και λογοτέχνη (εκδόσεις Μανδραγόρας, 2017), αποτελεί το “κύκνειο άσμα” στο χώρο της λογοτεχνίας του πολυγραφότατου Φ. Πατρικαλάκι. Για το βιβλίο μίλησε, εκτός από τον Παύλο Μεθενίτη, η ποιήτρια και δικηγόρος, Πολύνα Γ. Μπανά και ο εκδότης του συγγραφέα Κώστας Κρεμμύδας.

Ο Φαίδων Πατρικαλάκις, διέπρεψε, σχεδόν για έξι δεκαετίες, στο χώρο της ζωγραφικής, της ενδυματολογίας της σκηνογραφίας, της γλυπτικής, της κεραμικής, της ποίησης, της πεζογραφίας αλλά και της θεωρίας & ιστορίας της ενδυματολογίας, της μουσικής, ακόμη και της λαογραφίας.
Για την ποιητική συλλογή “ΤΟΣΟ ΗΘΕΛΕ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ” της ποιήτριας και Αναπληρώτριας Καθηγήτριας Θεατρολογίας του Α.Π.Θ., Καλλιόπης Εξάρχου (εκδόσεις Σοκόλη, 2020), μίλησε ο Παύλος Μεθενίτης και η Πολύνα Γ. Μπανά, και βέβαια η ίδια η ποιήτρια η οποία μοιράστηκε με το κοινό του Φεστιβάλ ένα πολύ όμορφο κείμενό της για την ποίηση.

Αποσπάσματα από την παρουσίαση του Παύλου Μεθενίτη για τον Φαίδωνα Πατρικαλάκι:

«Ο Πατρικαλάκις βουτάει με θάρρος την πένα του στη παλέτα των ιστορικών χρωμάτων: κόκκινο για την αδιανόητη αγριότητα των αιμοδιψών Βυζαντινών και Δυτικών Αρχόντων του Μεσαίωνα, χρυσό για την απαράμιλλη χλιδή και τον τρυφηλό τους βίο, σκούρο γκρίζο για τη ψευδεπίγραφη, ταγκή ευλάβειά τους που είχε κάνει πουρί στους τοίχους των μοναστηριών και των παλατιών, γαλάζιο για την αγάπη, που ακόμα κι αυτά τα χρυσοποίκιλτα τέρατα, αυτά τα εξουσιοφρενή παγόνια ηταν ικανά να νιώσουν για κάποιους κοντινούς τους ανθρώπους, όταν δηλαδή δεν τύφλωναν τους αδελφούς τους ή δεν στραγγάλιζαν του εραστές τους, κι ακόμα, πράσινο, φωτεινό, λαμπερό, σμαραγδένιο πράσινο για την ελπίδα, φίλες και φίλοι, για την ελπίδα της Ειρήνης-Γιολάντας, και του Φαίδωνα Πατρικαλάκι, πως κάποια στιγμή τα πράγματα θα διορθωθούν, πως το καλό θα υπερισχύσει, πως το ψεύδος, η αρρώστια και το έρεβος θα ηττηθούν, και μάλιστα κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Της δικής μας, του Πατρικαλάκι και της Ειρήνης της Μομφερατικής….»

Για το βιβλίο της Καλλόπης Εξάρχου, ο Π. Μεθενίτης ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Οι ακριβείς, αιχμηρές λέξεις της Καλλιόπης κεντούν την επιδερμίδα, νύσσουν το δέρμα κι από εκεί εισχωρούν στη ψυχή, διηθούνται – μιλάω για μια ώσμωση πνεύματος και αίματος, μια ανταλλαγή σωματικής ύλης και ψυχικής ενέργειας με το περιβάλλον.

Τα ποιήματα είναι διαρθρωμένα σε μια κυκλοτερή δομική κίνηση. Η αφήγηση ξεκινάει, σαν αμαξοστοιχία, από την αφετηρία, τη «μήτρα-μητρίδα», όπως επιγράφεται, και προχωράει: οι τίτλοι των ενοτήτων είναι χαρακτηριστικοί, σαν ονομασίες σιδηροδρομικών σταθμών: σώμα-έρωτας, μάτια-όραση, στόμα-φωνή, χείλη-φιλί, πνεύμονες-ανάσα, στήθος-σθένος, άκρα-δεσμοί-δεσμά, δέρμα-δέρας, ελελεύ… Κι εντέλει, το ποιητικό όχημα του βιβλίου κλείνει τον κύκλο, ξαναγυρίζει στην αρχή του, στη μήτρα-μητρίδα, σαν τον μυθικό ουροβόρο όφι που ολοκληρώνεται δαγκώνοντας την ουρά του. Δεν είναι τυχαίο το ακροτελεύτιο ποίημα: «Στα θραύσματα / στις αναγνώσεις τους / στα κουράγια μας / Αμήν»

Αμήν, αμήν, λέγω υμίν, φίλες και φίλοι. Αναγινώσκουμε τα θραύσματα της ψυχής μας, λέει η Καλλιόπη Εξάρχου, και μακάρι να μας φτάσουν τα κουράγια μας για να αντέξουμε τη φονική ομορφιά της ποίησης και του έρωτα. «Love will tear us apart», ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια, έλεγαν οι Joy Division, αλλά εγώ διαβάζω, στη σελίδα 85, στο ενδέκατο ποίημα της ενότητας «ελελεύ», το εξής ηρωικό, αντάρτικο και ερωτικό:

«Δεν θα μολύνω / τον έρωτα / που δεν εξαργυρώθηκε / Δεν θα αφήσω / να με συλήσουν / οριζοντίως / και καθέτως / Απλώς / μεχρι θανάτου / Δεν»
Κυρίες και κύριοι, μετά από αυτό το εκρηκτικό «δεν», δεν θα σας πω τίποτα άλλο. Θα σιωπήσω επιτέλους, καλώντας την ποιήτρια να μιλήσει η ίδια για την ποιητική της συλλογή. Και λάβετε, παρακαλώ, υπόψη σας, πως «Τη σιωπή / να την ακούτε / από μέσα προς τα έξω / Όλο και κάποιος / λυγμός / θα της κλείνει το στόμα».

Φίλες και φίλοι, η Καλλιόπη Εξάρχου»