Περί της Ευρωαμερικανικής, φιλοτουρκικής πολιτικής
Του Ιωάννη Δεϊρμεντζόγλου
Το ανθελληνικό, το αντιορθόδοξο και αχάριστο, έναντι της Ελλάδας πνεύμα της Δύσης, το εκτεινόμενο μάλιστα, στις μέρες μας, αλλά και την εκ παραλλήλου εμφανή και προκλητική συνάμα, φιλοτουρκική στάση Ευρωπαίων και Αμερικανών, το ζούμε από τα χρόνια ακόμα τα Βυζαντινά.
Προσπαθώντας να εξηγήσω το «γιατί» οδηγήθηκα στις δέλτους της Ιστορίας μας – αδιάψευστο μάρτυρα – με καταγεγραμμένα τα γεγονότα, από πληθώρα Ιστορικών συγγραφέων, κυρίως.
Ξεκινώντας από τα αίτια της παρακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η άλωση της Πόλης – το μέγιστο ιστορικό γεγονός που άλλαξε τον ρουν την Ιστορίας – οφείλετο στις εσωτερικές έριδες των Ελλήνων, την ηθική και υλική παρακμή, αλλά και στις αντιζηλίες της Δύσης και την επεκτατική της Πολιτική προς Ανατολάς, με βασικό υποκινητή τον Πάπα, κυρίως μετά το Σχίσμα των Εκκλησιών (1054 μ.Χ.).
Το πιο καθοριστικό όμως πλήγμα από την δήθεν χριστιανική Δύση, ήταν οι Σταυροφορίες και δη η Δ’ (1204 μ.Χ.) με την κατάληψη της Πόλης.
Τον 10ο αιώνα εμφανίζονται οι Σελτζούκοι Τούρκοι, οι οποίοι με τις δυο οριακές νίκες τους στα Ματζικέρτ (1071 μ.Χ.) και το Μυριοκέφαλο (1176 μ.Χ.) ετοιμάζουν την εισβολή των διαδόχων τους – Οθωμανών Τούρκων – στην καρδιά του Βυζαντίου.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες ο αυτοκράτορας Ιωάννης Ε’ Παλαιολόγος ζητά την βοήθεια της Δύσης. Εισπράττει άρνηση. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Εμμανουήλ Β’ Παλαιολόγο. Δεύτερη άρνηση. Η ακολουθήσασα «Ένωση των Εκκλησιών» στη Σύνοδο της Φεράρας, ενέτεινε το χάσμα Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας.
1453 μ.Χ, 29 Μαΐου, ημέρα Δευτέρα η Πόλις εάλω. Η ήττα αυτή της Κων/λεως, η τόσον άθλια και αξιοθρήνητη υπήρξε η μεγάλη καταστροφή των Ελλήνων, αλλά και το αίσχος των Δυτικών (Λατίνων). Έκτοτε τα Ευρωπαϊκά κράτη, ιδιαίτερα όμως οι συμμαχίες και τα συνέδρια ενεργούσαν συνωμοτικά έναντι των Ελλήνων.
Οι Ενετοί δεν σεβάστηκαν ούτε την ακρόπολη (Μοροζίνης 1687 μ.Χ.) οι δε Άγγλοι (Έλγιν) δεν αισχύνθηκαν να κλέψουν τα γλυπτά του Παρθενώνα, να τα διαφυλάξουν τάχα, και να μην τα επιστρέψουν ποτέ!
Η προστάτιδα, δήθεν, των Ορθοδόξων Ρωσία, που απέβλεπε στην έξοδό της στο Αιγαίο, όταν υπέγραφε συμφωνίες με τους Τούρκους εγκατέλειπε τους Έλληνες. Υπενθυμίζω την Μεγάλη Αικατερίνη (1762-1796 μ.Χ.) με τα «Ορλωφικά, αλλά και την ανθελληνική στάση των Αυστριακών με την απηνή δίωξη του Ρήγα Φεραίου και των συντρόφων του, τους οποίους συνέλαβαν και θανάτωσαν δια πνιγμού και απαγχονισμού.
(1798 μ.Χ.) Η Ιερή Συμμαχία (ανίερη ορθότερον) Ρωσίας, Αυστρίας, Πρωσίας, και αργότερα Αγγλίας και Γαλλίας, με τον δεδηλωμένο ανθέλληνα Καγκελάριο της Αυστρίας, Μέττερνιχ, έδειξε όλο το απύθμενο μίσος της, υποστηρίζοντας ότι η Ελληνική Επανάσταση απέβλεπε στη διατάραξη των φιλικών σχέσεων Αυστρίας – Ρωσίας.
Στις δύσκολες στιγμές του αγώνα τους οι Έλληνες ζητούν και πάλι την βοήθεια της Δύσης, αλλά «…δεν είν’ εύκολες αι θύρες, όταν η χρεία τες κουρταλεί».
Τι να πει κανείς για τον Άρκανσμπεργκ και τους λοιπούς αντιβασιλείς του Όθωνα, οι οποίοι δεν σεβάστηκαν ούτε τους κορυφαίους αγωνιστές του 1821!
Κραυγαλέες είναι οι αντίστοιχες συμφωνίες του «Αγίου Στεφάνου» (1878 μ.Χ.) με την δημιουργία της Μεγάλης Βουλγαρίας και του «Βερολίνου» το ίδιο έτος, που προκάλεσε σε βάρος μας Εθνικά προβλήματα.
Στον 20 αιώνα μέχρι σήμερα με τους φοβερούς δυο Παγκοσμίους Πολέμους οι σχέσεις Τουρκίας – Ελλάδας και Ευρωπαϊκών δυνάμεων είχαν και έχουν ανάλογες διακυμάνσεις, και συγκρούσεις˙ και το χειρότερο ότι στις γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων οι Τούρκοι είχαν δασκάλους και υποστηρικτές Ευρωπαίους (τον Γερμανό Φον Λήμαν Σάντερς).
Αξίζει να τονιστεί η μεροληπτική συμπεριφορά των συμμάχων της Ευρώπης κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο την «ΑΝΤΑΝΤ» που δούλεψε κατά των Ελλήνων και υπέρ της αντιπάλου Τουρκίας, η οποία εκράτησε, αρχικά, ουδέτερη στάση και κατόπιν έγινε συνοδοιπόρος των Κεντρικών Δυνάμεων. Έτσι, κατάφερε να ευεργετηθεί σκανδαλωδώς, με γενναιόδωρες και σωτήριες ενέργειες – παρότι ηττημένη – έναντι της νικήτριας Ελλάδας, η οποία επιβραβεύθηκε με ψίχουλα. Με την συνθήκη του Νεϊγύ (1919 μ.Χ.) παραχωρήθηκε στην Ελλάδα μόνον η Ανατολική Θράκη.
Ακόμα, ανθελληνικά, ενήργησαν οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις για την μη εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών (1920 μ.Χ.) διότι ευνοήτο η Ελλάδα. Δεν συνέφερε στους «δυνατούς» η «Μεγάλη Ελλάδα».
Η αμερικανική πολιτική ήταν επίσης αντίθετη στην διάλυση της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» γιατί στόχευε στα πετρέλαια της Μοσούλης. Ανάλογη ήταν και η αγγλική πολιτική, η δε Ιταλία υπέγραψε μυστική συμφωνία με τον Κεμάλ (1922) για εφοδιασμό του με άφθονο πολεμικό υλικό. Οι Ρώσοι ενίσχυσαν οικονομικά τον Κεμάλ και οι Γάλλοι χάρισαν όλα τα πολεμοφόδια που εγκατέλειψαν στις αποθήκες της Βιθυνίας (βορειοδυτικά της Τουρκίας).
Κατά την συνθήκη της Λωζάνης (1923) με εμμονή των συμμάχων παραδόθηκαν στους Τούρκους η Ανατολική Θράκη και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος.
Ακολουθεί η άνιση ανταλλαγή πληθυσμών, πλην της θρησκευτικής, μουσουλμανικής μειονότητας, εν Ελλάδι και της Εθνικής Ελληνικής της Κωνσταντινουπόλεως, Ίμβρου και Τενέδου, δια την αμοιβαίαν ισορροπία, για να λειτουργήσει ως ασφαλιστική δικλείδα για την παραμονή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, συνθήκη την οποία δεν σεβάστηκαν. Θυμίζω τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1955, τις καταστροφές στο Μπαλουκλί, των τάφων Ελλήνων πατριαρχών κ.α.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η συμμετοχή της Ελλάδας θεωρήθηκε άκρως ηρωική και εξαιρέτως αποτελεσματική έως σωτήρια, ενώ η Τουρκία απέφυγε τον πόλεμο. Μόλις τις τελευταίες ημέρες του πολέμου, αν και «άκαπνη» τάχθηκε υπέρ των συμμάχων, οι οποίοι την ανεγνώρισαν ως «ισότιμη νικήτρια» του πολέμου.
Το 1952 η Τουρκία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ με πολλά προνόμια. Αποτέλεσμα ήταν να καταστεί περισσότερο αλαζονική και επικίνδυνη ταραξίας της περιοχής, ακόμα και σήμερα, ενώ παραβιάζει και απορρίπτει όλους τους κανόνες ειρήνης στην περιοχή, συγχρόνως δε, επανοραματίζεται την «Οθωμανική Αυτοκρατορία» εις βάρος της Ελλάδας με σουλτάνο τον Ερντογάν.
Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την αδράνεια και τις αδυναμίες των Ελληνικών Κυβερνήσεων, με την ανοχή και υποκίνηση των «συμμάχων» εμποδίζει την επίλυση του Κυπριακού, από το 1974, ενώ δημιουργεί και άλλα, όπως στο Αιγαίο, στη Δυτική Θράκη, στη θάλασσα και στον αέρα, διεκδικώντας τα πάντα.
Μετά το 1990, εκμεταλλευόμενη την ρευστότητα της πολιτικής κατάστασης στον Ευρωπαϊκό χώρο, χρησιμοποιεί προκλητικές, ύπουλες και επεκτατικές μεθόδους με σκοπό να μειώσει το κύρος της Ελλάδος στο Αιγαίο και στον Βορρά με την δημιουργία μουσουλμανικού τόξου. Ζητά, εκβιαστικά, από την Ελλάδα διάλογο και ό,τι κερδίσει. Παρ’ όλα αυτά η Ε.Ε. την δέχεται ως υποψήφια για την είσοδό της στην Ε.Ε. και κατά διαστήματα την προικίζει οικονομικά.
Στις μέρες μας απαιτεί 18 νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, το μισό Αιγαίο, συνεκμετάλλευση στην ΑΟΖ της Ελλάδας, νοτίως του Καστελόριζου και της Κύπρου, επέκταση της υφαλοκρηπίδας, προβαίνοντας σε συνεχείς παραβάσεις και παραβιάσεις του FIR Αθηνών. Κατ’ έτος ξεπερνά τις 1.050 παραβιάσεις. Βγάζει το ερευνητικό πλοίο Πίρι-Ρέις στο Αιγαίο και εκτελεί εναέριες ασκήσεις πάνω απ’ τα νησιά μας με πραγματικά πυρά. Κι εμείς; Και οι άλλοι; Ευρωπαίοι και Αμερικανοί; Άσπονδοι «φίλοι και σύμμαχοι;» Ανεχόμαστε! Εμείς μεν φοβούμενοι «θερμό επεισόδιο» οι δε μη διασαλευθούν τα συμφέροντά τους.
Η Τουρκία να ‘ναι καλά και οι άλλοι ας πνίγονται! Ξεχνούν πως ζεσταίνουν φίδι στον κόρφο τους! Κωφεύουν και αλληθωρίζουν προς τα γεγονότα, προσποιούμενοι τους φιλοειρηνιστές, ή φοβούνται τον Ερντογάν. Ωστόσο δεν φοβήθηκαν, τον Χουσεΐν, τον Καντάφι, τον Χόσνι Μουμπάρακ, τον Πινοσσέτ, τον Αμίν Νταντά, κ.α. ταραξίες της υφηλίου.
Ήταν τα συμφέροντα που τους παρακινούσαν. Είναι τα συμφέροντα που τους κρατούν τώρα. Με τέτοιες και χειρότερες συνθήκες οδεύουμε προς τον δρόμο της Ευτυχίας!
