Ποιος είναι ο αποτελεσματικότερος

τρόπος να δώσεις και να πάρεις χαρά;

Γράφει ο Ψυχολόγος Δημήτρης Φλαμούρης PhD. 

Μαθηματικός – Συγγραφέας – Coach Θετικής Ψυχολογίας 

Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!

Αν σου έλεγαν να αναπαραστήσεις τον ρόλο του ευτυχισμένου τι θα έκανες; Οι πιο πολλοί θα σηκώναμε τα χέρια μας στον αέρα, ίσως θα τραγουδούσαμε κάτι που θα μας άρεσε, και σίγουρα θα κουνούσαμε το σώμα μας σαν να χορεύουμε.

Κάπως έτσι…

Ο χορός μας κάνει πολύ ευτυχισμένους. Και όταν είμαστε ευτυχισμένοι μας βγαίνει να χορέψουμε. Σύμφωνα με τις έρευνες είναι η Νο1 δραστηριότητα ευτυχίας.

Και ξέρεις ποια είναι η Νο2;

Ο εθελοντισμός.

Αυξάνει τόσο πολύ την ευτυχία σου, που μόνο ο χορός, σαν δραστηριότητα, την αυξάνει ακόμα παραπάνω.

Όταν δίνουμε κάτι σε κάποιον, η χαρά του δότη είναι μεγαλύτερη από τη χαρά του δέκτη, όπως εκατομμύρια εθελοντές θα ήταν πρόθυμοι να καταθέσουν.

Πληθώρα ερευνητικών αποτελεσμάτων επιβεβαιώνουν πως:

• Άνθρωποι που έγιναν εθελοντές μετά από μια φυσική καταστροφή, ανέφεραν ότι ένιωθαν πιο αισιόδοξοι και ενεργοποιημένοι, ένιωθαν λιγότερο αγωνία και θυμό και μπορούσαν να αντεπεξέλθουν καλύτερα στο στρες της ζωής τους.
• Μετά από μια κρίση όπου απειλήθηκε η ζωή τους, άνθρωποι που έγιναν εθελοντές βίωσαν περισσότερη ελπίδα, λιγότερη κατάθλιψη και περισσότερο νόημα στη ζωή τους.

Το έχω βιώσει και εγώ πολλές φορές.

Το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται, όμως στον εθελοντισμό. Σχετίζεται γενικότερα με το να δίνεις.

• Σε μια έρευνα, έδωσαν 20 δολάρια σε ορισμένους ανθρώπους και είπαν στους μισούς να τα ξοδέψουν για τον εαυτό τους και στους άλλους μισούς να τα ξοδέψουν για κάποιον άλλον. Όταν μετά τους ρώτησαν πώς ένιωσαν, όσοι είχαν πάρει ένα δώρο για κάποιον άλλον ένιωθαν πολύ ομορφότερα από όσους τα ξόδεψαν για τον εαυτό τους.
• Μετά από το θάνατο ενός συντρόφου, το να έχεις κάποιον να περιποιείσαι μειώνει το ρίσκο κατάθλιψης. Πχ, για έναν παππού ή μια γιαγιά βοηθάει αν ασχοληθεί με τα εγγόνια, όταν φύγει ο σύντροφός του από τη ζωή.
• Όσοι επιβίωσαν από μια φυσική καταστροφή ήταν λιγότερο πιθανό να αναπτύξουν μετατραυματικό σύνδρομο αν βοηθούσαν άλλους αμέσως μετά την καταστροφή.

Σε μια πρωτοποριακή έρευνα παρακολούθησαν 1000 άτομα ηλικίας 18 έως 89 ετών για τρία χρόνια. Βρήκαν ότι για κάθε στρεσσογόνο γεγονός που βίωναν (πχ, οικονομική κρίση, οικογενειακή κρίση, θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου) αυξανόταν και το ρίσκο για την ανάπτυξη ενός νέου προβλήματος υγείας (πχ καρδιαγγειακή νόσος, καρκίνος, διαβήτης, κλπ).

Όσοι όμως από αυτούς ασχολιόταν ενεργά με το να δίνουν κάτι πίσω στην κοινότητά τους, (πχ, φρόντιζαν κάπως τη γειτονιά τους, το σχολείο τους, την εκκλησία, κλπ) δεν είχαν κανέναν τέτοιο ρίσκο. Δεν υπήρχε συσχέτιση ανάμεσα στα στρεσσογόνα γεγονότα και τα προβλήματα υγείας.

Σε μια παρόμοια έρευνα οι ερευνητές ρώτησαν 846 άντρες και γυναίκες πόσα αρνητικά γεγονότα είχαν βιώσει τον τελευταίο χρόνο. Τους ρώτησαν επίσης, πόσο χρόνο περνούσαν φροντίζοντας κάποιον έξω από το σπιτικό τους (φίλους, γείτονες, ή άλλα μέλη της οικογενείας). Για τα επόμενα 5 χρόνια, οι ερευνητές  παρακολούθησαν τα δημόσια αρχεία για να δουν ποιοι πέθαναν.

Διαπίστωσαν ότι κάθε αρνητικό γεγονός αύξανε το ρίσκο θανάτου κατά 30%. Όσοι όμως ξόδευαν χρόνο βοηθώντας άλλους ανθρώπους είχαν το ίδιο ρίσκο θνησιμότητας όπως και οι άνθρωποι που δε βίωσαν κανένα αρνητικό γεγονός! Ήταν εντελώς προστατευμένοι από τα επιβλαβή αποτελέσματα του στρες στην υγεία τους.

Συμπερασματικά, το να δίνεις σε κάνει πιο ευτυχισμένο, πιο υγιή, έχεις μικρότερο ρίσκο για κατάθλιψη, σε προστατεύει από τις αρνητικές συνέπειες του στρες και ζεις περισσότερο!

Είναι ωραίο να δίνεις!

Δίνεις. Παίρνεις;

Αρκετοί από εμάς όμως δυσκολευόμαστε με το ακριβώς αντίθετο. Με το να παίρνουμε. Είμαστε οι δυνατοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι που δίνουν απλόχερα. Που οι άλλοι μπορούν και στηρίζονται σε εμάς και κανείς εμάς δε μας στηρίζει. Έχω μιλήσει και στο παρελθόν για το μαρτύριο των δυνατών ανθρώπων, και στο νέο μου βιβλίο έχω ένα εκτεταμένο κεφάλαιο γι αυτό.

Θέλουμε να μας φροντίσουν και ταυτόχρονα το νιώθουμε ξένο και περίεργο όταν κάποιος μας το προσφέρει γιατί δεν μας είναι οικείο. Δεν έχουμε μάθει να μας σκέφτονται και έτσι όταν κάποιος μας πει: «Να σε βοηθήσω με αυτό;» ή αυτόματη απάντησή μας είναι: «Όχι, είμαι εντάξει, ευχαριστώ»

Και μετά συνεχίζουμε να παραπονιόμαστε που κανείς δε μας φροντίζει.

Ας μην ξεχνάμε ότι το μαθηματικό αξίωμα που διέπει τις ανθρώπινες συμπεριφορές είναι: Μας έλκει το γνώριμο, όχι το ευχάριστο.

Ίσως, μετά την ανάγνωση αυτού του άρθρου, να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη δυσκολία μας στο να ζητήσουμε βοήθεια, με μια άλλη οπτική. Ίσως να καταφέρουμε να υπερνικήσουμε την ντροπή ή το άβολο συναίσθημα που νιώθουμε όταν είναι να διεκδικήσουμε κάτι, σκεπτόμενοι ότι εκείνη τη στιγμή δίνουμε την ευκαιρία στον άλλον άνθρωπο να βιώσει όλα τα θετικά αποτελέσματα του να δίνεις, που περιέγραψα παραπάνω.

Όταν δίνουμε κερδίζουμε και οι δυο. Όταν παίρνουμε κερδίζουμε και οι δυο. Είναι χορός για δυο!

Έτσι και εγώ θα δώσω το παράδειγμα, κάνοντας το πρώτο βήμα. Θα νικήσω τη γενικότερη δυσκολία μου στο να ζητάω πράγματα και θα ζητήσω τη βοήθειά σου. Το βιβλίο μου Ψυχο-λογικά Μυστικά (που μακάρι να γνώριζα νωρίτερα) έχει ψηφιστεί στα δέκα καλύτερα βιβλία Ευ Ζην για το 2020 και είναι υποψήφιο τώρα για την πρώτη θέση! Αν με ψήφισες για τον πρώτο γύρο, σε ευχαριστώ πολύ και η ψήφος σου πια δε μετράει. Χρειάζεται να ψηφίσεις εκ νέου.

Μπορείς να με βοηθήσεις ψηφίζοντας στον παρακάτω σύνδεσμο.

https://www.publicbookawards.gr/2020/vote2020.php?auto=1&CatID=8&id=1430

Αφού αφήσεις το εμέηλ σου θα σου έρθει ένα εμέηλ από το Public, που μπορεί να είναι στα Ανεπιθύμητα ή στις Προσφορές. Θα χρειαστεί να το ανοίξεις και να κάνεις κλικ στα πορτοκαλί γράμματα όπως στο βελάκι.

Θα ξέρεις ότι ολοκλήρωσες επιτυχώς τη βοήθειά σου προς εμένα, αν δεις το παρακάτω μήνυμα στην οθόνη σου.