Στη φωτογραφία: Η σημαία ανυψώνεται, η Φιλαρμονική παιανίζει τον Εθνικό Ύμνο και ένας στρατιώτης από την 5η Μοίρα Καταδρομών, κρατάει τη σημαία να μην ακουμπήσει στο έδαφος και υψωθεί σωστά, ενώ ταυτόχρονα χαιρετάει!
ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗΣ – Ο Θανάσης Πολυμένης σχολιάζει την επικαιρότητα.
Της πατρίδας μου η σημαία…
Μεγάλη στιγμή, θα έλεγα για τη Δράμα, η έπαρση της ελληνικής σημαίας στον Κορύλοβο, δίπλα στον σταυρό που είχε στήσει πριν από πολλά χρόνια, ο συμπολίτης μας Νίκος Λατσίσταλης.
Η ελληνική σημαία στήθηκε σε έναν ιστό ύψους 25 μέτρων και έχει έκταση 150 τετραγωνικά μέτρα. Ποιο μεγάλη κι απ’ τα περισσότερα σπίτια στα οποία κατοικούμε όλοι.
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια ωραία εικόνα όταν αντικρίζει κανείς από κοντά την σημαία! Αξίζει κανείς αν δει τον ιστό και τη σημαία από κοντά!
Με την έπαρση της σημαίας δίπλα στον σταυρό στον Κορύλοβο, «ολοκληρώνεται το δίπολο του ελληνισμού», είπε ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δράμας κ. Παύλος, ο οποίος είχε και την πρωτοβουλία να στηθεί αυτή η σημαία σ’ εκείνο το σημείο.
«Το είχα μεράκι…» είπε μάλιστα σε δήλωσή του στα τοπικά μέσα ενημέρωσης: «Να εξομολογηθώ ότι το είχα καημό και μεράκι να υψωθεί η ελληνική σημαία στον Κορύλοβο.»
Και να πώς απάντησε στις δηλώσεις του, όταν ρωτήθηκε για τις γκρίνιες και τις αρνητικές αντιδράσεις για την έπαρση της σημαίας: «Μην χαλάμε τη στιγμή αυτή… βλαμμένοι πάντα θα υπάρχουν!»
Οι βλαμμένοι λοιπόν και οι άλλοι…
Η αλήθεια είναι ότι, ένα τέτοιο γεγονός προκαλεί πολλές διαφορετικές απόψεις. Όσο κι αν θέλουμε να χαρούμε, θα πρέπει να δούμε και τη λογική για την οποία στήνεται ένα τέτοιο σύμβολο, τόσο μεγάλο και τεράστιο σε μια δύσκολη εποχή!
Η σημαία στον Κορύλοβο πλέον, φαίνεται από το μεγαλύτερο μέρος της πόλης αλλά και του κάμπου της Δράμας.
Η αλήθεια είναι επίσης, ότι, στην Ελλάδα, την πληθώρα των εθνικών συμβόλων, την μάθαμε με αρνητικό τρόπο μέσα από τα χρόνια της δικτατορίας και όχι μόνο!
Εκείνη η ανάγκη να αποδείξουν την ελληνικότητά τους και την πίστη τους στα ιδανικά του έθνους (πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια), έκανε πάρα πολύ κόσμο να μην καλοβλέπει την πληθώρα παρουσίασης των συμβόλων του έθνους…
… όπως τη σημαία για παράδειγμα και άλλα, ως αναγκαία παρουσία!
Τα ίδια τα σύμβολα βέβαια, όπως η ίδια η σημαία, δεν μπορούν να … εναντιωθούν στο ποιος τα χρησιμοποιεί και για ποιους λόγους!
Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε αρκετές σημαίες στα μπαλκόνια πολλών σπιτιών, να κυματίζουν μόνιμα πια.
Θυμάμαι πιτσιρικάς, τις ημέρες των εθνικών επετείων, περνούσε ο χωροφύλακας και έκανε έλεγχο αν είχαμε ή όχι σημαία στο σπίτι, και αν δεν την είχαμε βάλει, για ποιο λόγο δεν το είχαμε κάνει!
Με το ζόρι πατριώτης… δηλαδή! Για την χούντα, η μη ύπαρξη σημαίας στο σπίτι κατά τας εθνικάς επετείους, σήμαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτό το σπίτι!
Σήμερα, μια μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, αισθάνεται την ανάγκη να βάλει μια σημαία στο σπίτι του, διατρανώνοντας το ποιος είναι!
Για τους περισσότερους, πρόκειται για έναν τρόπο διαμαρτυρίας: είμαστε εδώ και είμαστε Έλληνες, όχι κάτι άλλο!
Είμαστε εδώ και είμαστε περήφανοι και ανεξάρτητοι, ακόμα κι αν τα μνημόνια των δανειστών και των Γερμανών μας έχουν γονατίσει!
Και έχουμε σημαία στο μπαλκόνι, για να αποδείξουμε ότι έχουμε ακόμα μια πατρίδα να υπερασπιστούμε, ότι έχουμε χώρα και κράτος, ότι αντέχουμε!
Προς τι όμως η ανάγκη για μια τόσο μεγάλη σημαία η οποία θα πρέπει να φαίνεται ότι μερικά χιλιόμετρα μακριά;
Τα σύμβολα του έθνους πρέπει να είναι ορατά! Από παντού! Αυτή είναι η αλήθεια! Και η αλήθεια είναι ότι, η ελληνική σημαία εμφανίστηκε στις διαδηλώσεις ως σύμβολο, στα χρόνια των διαμαρτυριών κατά των μνημονίων.
Έτσι έλαβε μια διαφορετική διάσταση μέσα από τις διαμαρτυρίες.
Το βλέπουμε για παράδειγμα στη γειτονική μας Τουρκία. Ό,τι και να γίνει, όλοι κουβαλάνε την σημαία τους παντού! Μόνο σημαίες βλέπεις παντού, σε γιορτές και διαμαρτυρίες!
Η ανάγκη για την ανάδειξη της σημαίας στην πραγματική διάσταση του έθνους, της χώρας, της πατρίδας, αποτελεί σήμερα για τον Έλληνα μια μεγάλη ανάγκη.
Είμαι σίγουρος ότι η μεγάλη πλειοψηφία αποδέχτηκε αμέσως την εικόνα των 150 τετραγωνικών μέτρων σημαίας στον Κορύλοβο. Αλλά είμαι και σίγουρος ότι, αρκετοί είναι και εκείνοι που αναρωτιούνται για την ανάγκη αυτή.
Όσο λοιπόν η χώρα δεσμεύεται ολοένα και περισσότερο στα μνημόνια, όσο η χώρα χάνει ολοένα και περισσότερο την ανεξαρτησία της, όσο η χώρα κινδυνεύει ολοένα και περισσότερο να εμπλακεί σε θερμό επεισόδιο με γειτονικές χώρες…
…όσο η χώρα ολοένα και περισσότερο γεμίζει από ξένους… και κυρίως αλλόθρησκους και διαφορετικών πολιτισμικών πεποιθήσεων, οι ελληνικές σημαίες θα υψώνονται όλο και περισσότερο!
Γιατί το υπαγορεύει η εθνική υπαρξιακή μας ταυτότητα! Γιατί το υπαγορεύει η εθνική μας ανασφάλεια!
Είμαι σίγουρος ότι είναι πολλοί εκείνοι που βλέποντας μια τεράστια ελληνική σημαία να φαίνεται από μακριά στον Κορύλοβο, θα αισθανθούν εθνική ανάταση, ασφάλεια και όχι μόνο.
Κι εδώ που τα λέμε, καλύτερα να βλέπουμε τη δική μας τη σημαία εκεί πάνω και στα μπαλκόνια, παρά οποιεσδήποτε άλλες, που τότε θα σημαίνει σίγουρα άλλα πράγματα!
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να δούμε θετικά την εικόνα αυτή και να προχωρήσουμε ως χώρα μέσα στο χρόνο με αισιοδοξία!
Συνηθίζουμε τελικά;
Και ένα και δύο και τρία και τέσσερα μνημόνια και ωσονούπω χάνουμε και τον λογαριασμό! Στο τέλος θα πάψουμε να τα μετράμε, γιατί πραγματικά θα είναι άπειρα και ανά εξάμηνο!
Μπορεί να τα μετονομάσουν για ψυχολογικούς λόγους… Στον κόσμο που σήμερα ζούμε, δικαιώματα και δημοκρατία έχουν γίνει είδος προς εξαφάνιση! Σε κάθε επίπεδο, σε κάθε τομέα της ζωής και της καθημερινότητάς μας!
Οι δημοκρατίες μας βρίσκονται πλέον σε περίοδο εξαφάνισης, όμως δεν το έχουμε αντιληφθεί ότι χρήζουν άμεσης διάσωσης! Γιατί νομίζουμε ακόμα ότι δεν κινδυνεύουν άμεσα!
Η δημοκρατία βουλιάζει μαζί μ’ αυτή την κοινωνία, που επειδή βλέπει ακόμα ήλιο και φεγγάρι, νομίζει ότι δεν έχει βουλιάξει στον βάλτο!
Είμαστε σαν τον Μιθριδάτη που συνήθιζε λίγο-λίγο το δηλητήριο!
Σαν εκείνο τον βάτραχο που βράζει αργά και σταθερά στο ζουμί του, νομίζοντας ότι κάνει τζακούζι!
Καθημερινά δικαιώματα ξεριζώνονται, στοιχειώδης ελευθερίας γίνονται ατμός και τα δεσμά μας γίνονται καθεστηκυία τάξη!
Ακόμα και όταν κάποιοι που ασκούν το δικαίωμα τους στην ελεύθερη έκφραση, χωρίς να παραβαίνουν κανένα νόμο, κρίνονται επικίνδυνοι για κάποιους μόνο και μόνο επειδή καταθέτουν απόψεις οι οποίες θεωρούνται εν δυνάμει επικίνδυνες, και έτσι αντιμετωπίζονται οι απόψεις εκ των προτέρων ως ποινικό αδίκημα.
