Ιδού ο νυμφίος έρχεται
Της συγγραφέας Κοτίδου Σωτηρίας
Ιδού, ο νυμφίος παρήλθε και εμείς αποκοιμηθήκαμε και δεν τον αντιληφθήκαμε. Και δεν είναι που τον χάσαμε, είμαστε και χωρίς λαμπάδες και χωρίς λάδι. Χάσαμε και το μοναδικό μας σπίρτο και μείναμε τελείως στο σκοτάδι. Δεν πήγαμε και για το γάμο. Να σεργιανήσουμε πήγαμε. Σταθήκαμε στις παρυφές και δεν δώσαμε σημεία ζωής. Κανένας δεν μας είδε και κανένα τραγούδι δεν είπαν για μας. Δεν φορούσαμε στολή γάμου, και όσοι φορούσαν, ήταν ρυπαρές και σκισμένες. Τους έλειπαν κορδέλες και κουμπιά… Δεν ξέραμε και να τραγουδάμε. Ήμασταν παράφωνοι και τόσοι μπάσοι που δεν μας άκουσαν μέσα στην οχλοβοή και τις μουσικές. Είχαμε δηλαδή όλα τα εχέγγυα να μας αψηφήσουν. Δεν χάσαμε μόνο ένα νυμφίο, τους χάσαμε όλους. Γενικά με τους γάμους και τους νυμφίους εμείς οι Έλληνες έχουμε μια ανεπάρκεια, μια αντικοινωνικότητα θλιβερή. Είναι θαρρείς το εθνικό μας D.N.A ελαττωματικό. Ή άντυτοι θα πάμε, ή βρώμικοι, ή καθυστερημένοι ή χωρίς κανίσκι… Ο νυμφίος απαιτεί την δέσμευση, ετοιμασία εσωτερική και εξωτερική και εμείς φοράμε ό,τι πρόχειρο και κακόγουστο την τελευταία στιγμή. Μια ακροθιγής αναδρομή στην ιστορική μας πορεία θα μας καταδείξει την ανεπάρκειά μας και θα μας πληγώσει, αλλά, δυστυχώς δεν θα μας βελτιώσει. Αμφισβήτησαν την ελληνικότητα του Βυζαντίου και απείχαμε, αμφισβήτησαν την ελληνικότητα της Μακεδονίας και καθηύδαμε εκτεταμένως αφήνοντας τον κάθε Βιλαμόβιτς και άλλους να μας ακυρώνουν σαν Έλληνες. Το Αιγαίο ήταν κοιτίδα γηγενών Ελλήνων και όχι Ινδοευρωπαίων που κατέβηκαν πολύ αργότερα. Όποιος τολμήσει σήμερα να το διακηρύξει θεωρείται γραφικός και φαιδρός και ανιστόρητος. Ούτε αυτοδιεκδηκήσαμε. Χάσαμε εκτάσεις γιατί δεν παραβρεθήκαμε καν στον γάμο. Ο πόνος για την Δημοκρατία του Ευξείνου Πόντου, ακόμη υπάρχει. Από μικροψυχία δεν πήγαμε. Έχουμε υποστεί κατάφωρη γενοκτονία, μα στον πλανήτη φερόμαστε γενοκτόνοι, γιατί οι άλλοι είναι πάντοτε έτοιμοι για τον νυμφίο και φωνάζουν πρώτοι.
Αργότερα, όταν η Γερμανία υποχρεώθηκε να μας αποζημιώσει για την γενοκτονία που μας έκανε, και τότε πρόχειροι, ρυπαροί και άφωνοι, χάσαμε και τον νυμφίο και την χαρά. Τα θυμηθήκαμε τώρα που αλεστήκαμε στις μυλόπετρες. Ο κύβος όμως ερρίφθη. Μετά ήρθε το μεγάλο γιορτάσι, όπου το κρασί έρρεε άφθονο και εμείς σαν μωρές παρθένες ήπιαμε, ήπιαμε, μεθύσαμε, τυφλωθήκαμε και ξεχάσαμε τελείως τις λαμπάδες. Όχι μόνο μεθύσαμε, γίναμε αλκοολικοί και βρισκόμαστε σε συνεχή ζάλη. Ένας αλκοολικός είναι άρρωστος, δεν έχει σώφρονα λογισμό. Και παραφρονήσαμε γενικά. Μέσα στη μέθη μας ωστόσο συναισθανόμαστε ότι φτάσαμε στο κατώτατο όριο αναξιοπιστίας διεθνώς και όπως πάμε θα εκλείψουμε σαν λαός από την ιστορία. Με αυτήν την αγωνία, σπασμωδικά ενεργώντας, αναλαμβάνουμε μια παγκόσμια διοργάνωση και ξαναβγαίνουμε στη σκηνή. Μόνο ένας ετοιμοθάνατος κάνει κάτι πολύ μεγάλο, για να κερδίσει την αθανασία. Ένας νηφάλιος ποτέ δεν θα το έκανε, και κάναμε τους Ολυμπιακούς του 2004 που θα μείνουν στον αιώνα. Οι επόμενοι, του 2008 στο Λονδίνο, όχι απλά ωχριούσαν, μα έμοιαζαν με τσιγγάνικο τσιγκούνικο γλέντι. Τι να λέει στην γηραιά αλβιόνα η Ολυμπιακή φλόγα, όταν αυτή με τις φλόγες των όπλων της κατέκτησε και λυμαίνεται την μισή υφήλιο! Εξάλλου το φως και η ειρήνη που ευαγγελίζεται η Ιερή φλόγα μας είναι σκιά και λάλον ύδωρ σαν αυτούς που την διακηρύττουν. Δεν πείθουμε πια! Τραγουδάμε στο φεγγάρι, ίνα μη τι χείρον είπω, και δεν μας ακούει κανείς.
Και το κακό συνεχίζεται. Η πτώση είναι πλέον καθετί. Με το βλέμμα θολό από το μεθύσι, καθώς έσβησαν και οι λαμπάδες που θα φώτιζαν το τοπίο, δεν βλέπουμε ποιοι μπαίνουν και μας παραβιάζουν τον θαλάσσιο και εναέριο χώρο μας και ποιοι μπαινοβγαίνουν στη γη μας. Γίναμε ευλύγιστοι, παραπαίουμε, δεν στηριζόμαστε στα πόδια μας για να διώξουμε αυτούς που μας προσβάλλουν. Δεν καταλαβαίνουμε πια πότε μας βρίζουν και πότε μας περιγελούν. Είμαστε όμως, καθώς γίναμε εύκαμπτοι, έτοιμοι να ζητήσουμε συγνώμη όταν μας βιάζουν. Μ’ αυτήν την πορεία φτάσαμε στο σήμερα που είναι ζοφερότατο. Δεν μας έφταναν τα δικά μας, ήρθε και η παγκοσμιοποίηση και σαν κερασάκι στην τούρτα, η διεθνής κρίση. Ζαλιστήκαμε ακόμη περισσότερο. Ο νυμφίος πέρασε και πάλι αλλά οι δικοί μας καλεσμένοι άφησαν τον γάμο και πήγαν για πουρνάρια. «Έκοβαν και έκοβαν και δεν χόρταιναν». Έκοψαν στο Βατοπέδι, έκοψαν, στην Βιστωνίδα, έκοψαν την Πεντέλη. Αποψίλωσαν τα πάντα χωρίς κανείς να τους ενοχλήσει… χωρίς να τα κατασχέσουν και να τα δώσουν σ’ αυτούς που ανάβουν φούρνους τουλάχιστον.
Και ενώ αυτοί καρπώνονται ατιμώρητοι, απαιτούν από τους δραχμοδίαιτους και τους εκβιάζουν να δώσουν τον οβολό τους και τον ανύπαρκτο δέκατο τέταρτο μισθό τους.
Επτωχεύσαμε, εξαθλιωθήκαμε, καταισχυνθήκαμε.
Θυμίζουμε Βυζάντιο στις παραμονές της πτώσης. Γυμνοί βγήκαμε και εκλιπαρούμε, έτοιμοι να φιλήσουμε πόδια, ψίχουλα βοήθειας, αγγίζοντας την φιλανθρωπία τους και προβάλλοντας την παλιά μας δόξα. Όλα όμως έχουν εξαντιμεθεί. Απέσβετο λάλον ύδωρ… Είμαστε αναξιόπιστοι, αποκρουστικοί, βρώμικη η στολή μας και κανένας δεν μας θέλει συμποσιαστές και συνδαιτυμόνες. Ο γάμος και η χαρά τελείωσαν. Ο Νυμφίος με την αδερφιδή του μπήκε στη νυφική παστάδα. Εκ των ενόντων θα βολευτούμε. Ο θεός δεν θα μας αφήσει να χαθούμε.
Πώς έχουμε καταπέσει σαν λαός; Πότε θα αφήσουμε το ποτήρι και θα πάρουμε το ραβδί στο χέρι; Οι παππούδες έλεγαν ότι όπου δεν περνά ο λόγος, πέφτει ράβδος. Χρειάζεται κοφτήρι να κλαδέψουμε το αμπέλι που σκάρτεψε, χωρίς αναβολή, γιατί καταπώς φαίνεται θα χάσουμε και το Αιγαίο μαζί με τα νησιά μας.
