Στο πλαίσιο της Εβδομάδας Δημόσιας Υγείας ΑΜΘ
Ημερίδα για την εργασιακή εξουθένωση
και τη θέση της γυναίκας στην εργασία
Μιλάνε στον «Π.Τ.» στελέχη του ΙΝΕ ΓΣΕΕ κα. Κατσιλίδου και κ. Μαμματάς
Του Θανάση Πολυμένη
ΔΥΟ ΠΟΛΥ ενδιαφέροντα θέματα σχετικά με την εργασιακή εξουθένωση, παρουσιάστηκαν σε εσπερίδα που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τετάρτης 8 Οκτωβρίου, στην αίθουσα του αμφιθεάτρου «Κων/νος Καραμανλής» της Π.Ε. Δράμας στο Διοικητήριο.
Η εκδήλωση διοργανώθηκε στο πλαίσιο της Εβδομάδας Δημόσιας Υγείας από την Περιφέρεια Αν. Μακεδονίας – Θράκης. Κεντρικός τίτλος της εσπερίδας, η «Εργασιακή εξουθένωση – Ψυχικά υγιείς εργαζόμενοι», που έγινε σε συνεργασία με το Σύλλογο Τριτέκνων Οικογενειών της ΠΕ Δράμας.
Κεντρικοί εισηγητές ήταν ο κ. Μαμματάς Ζαχαρίας, Νομικός συνεργάτης ΙΝΕ ΓΣΕΕ με θέμα: «Το σύνδρομο τη εργασιακής εξουθένωσης στην Ελλάδα» και η κα. Κατσιλίδου Ειρήνη, Κοινωνική Λειτουργός – Σύμβουλος Απασχόληση ΙΝΕ ΓΣΕΕ με θέμα: «Εργασία, μητρότητα και επαγγελματική εξέλιξη. Εμπόδια και προκλήσεις για τις εργαζόμενες γυναίκες».
Η γυναίκα στην απασχόληση
Μιλώντας στον «Π.Τ.» η κα. Κατσιλίδου, εξηγεί ότι, «δεν μπορούμε να μιλήσουμε απευθείας για τη μητρότητα και την εργαζόμενη μητέρα, αν δεν προσεγγίσουμε πρώτα, ποια είναι η θέση της γυναίκας στην απασχόληση. Όταν η γυναίκα έχει να διανύσει ένα εργασιακό τοπίο το οποίο έχει ανισότητες, διακρίσεις και στερεότυπα που αφορούν κυρίως τους έμφυλους ρόλους, αυτό αντιμετωπίζει και στην εργασία της. Ακόμα, είναι πολύ αυξημένο το ποσοστό ανεργίας της γυναίκας σε σχέση με τους άντρες στην Ελλάδα, ενώ υπάρχει ακόμα και το χάσμα των μισθών μεταξύ γυναικών και ανδρών, ακόμα και για την ίδια θέση».
Όπως επισημαίνει η κα. Κατσιλίδου, «Από τη μια πλευρά είναι οι έμφυλοι ρόλοι που περνούν στην εργασία, ενώ οι προκλήσεις είναι και πάρα πολλές. Ακόμα, θα πρέπει να υπάρχουν και οι δομές φροντίδας των παιδιών ώστε να μπορέσει μια μητέρα να εξασφαλίσει ότι δεν είναι μόνο ατομική της ευθύνη η φροντίδα του παιδιού. Σκεφτείτε ότι από το 1997 ξεκίνησαν τα Ολοήμερα Νηπιαγωγεία και Δημοτικά. Μέχρι τότε, μια γυναίκα εργαζόμενη, στις 12.15 έπρεπε να σκεφτεί τι θα γίνει με το παιδί της».
Αυτό που τονίζει ακόμα η ίδια, είναι ότι, «οι έρευνες έχουν δείξει ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια και με τις πολιτικές εξισορρόπησης οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, ωστόσο παρατηρείται μια αυθαιρεσία και από πλευράς εργαζομένων και από πλευράς εργοδοτών».
Όπως εξηγεί, «οι εργοδότες καταπατούν δικαιώματα που έχουν σχέση με την οικογένεια ακόμα και τη θέση που παίρνει η γυναίκα με την επιστροφή της στην εργασία μετά τη λοχεία, και φυσικά οι εργαζόμενοι λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και για να μη χάσουν τη δουλειά τους, δεν διεκδικούν. Οπότε είναι ένα θέμα για το οποίο θα πρέπει να υπάρξει φροντίδα.
Αυτό στο οποίο επιμένουμε επίσης ως Ινστιτούτο ΓΣΕΕ, είναι η στήριξη των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Γιατί, όσο μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων καλύπτεται με συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τόσο εξασφαλίζεται ο κατώτατος μισθός και τόσοι οι μισθοί των γυναικών θα είναι αυξημένοι. Είναι ένα θέμα διαχρονικό και ταλανίζει πολλές γυναίκες που σκέφτονται να γίνουν και μητέρες».
Σύνδρομο εργασιακής εξουθένωσης
Ο κ. Μαμμάτας, μιλάει στον «Π.Τ.» για το σύνδρομο εργασιακής εξουθένωσης για το οποίο αναφέρει ότι, «στην Ελλάδα έχουμε όλο και περισσότερους εργαζόμενους να αισθάνονται ότι είναι εξαντλημένοι και εξουθενωμένοι. Και αυτό το βλέπουμε στις μαζικές συνταξιοδοτήσεις, στην επιθυμία των ανθρώπων να ενημερωθούν για τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Από την άλλη πλευρά – στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ακόμα – δεν έχουμε ένα συνεκτικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση των συνεπειών του συνδρόμου εργασιακής εξουθένωσης».
Όπως εξηγεί ο κ. Μαμμάτας, «βλέπουμε περισσότερο μια προσέγγιση, του να προσπαθήσουμε να οριοθετήσουμε και ακόμη να προλάβουμε, αλλά και να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. Για τον εργοδότη, οι συνέπειες είναι η απουσία των εργαζομένων. Οπότε από την πλευρά των εργοδοτών υπάρχει το ενδιαφέρον, ποια μέτρα μπορούν να λάβουν για να το αποτρέψουν. Από την πλευρά των εργαζομένων, έχει να κάνει με την υποστήριξη για την ψυχική τους υγείας. Γιατί μπορεί ένας άνθρωπος διαλυμένος από την ψυχική του υγεία, να συνταξιοδοτηθεί. Δεν παύει όμως να έχει διαλυθεί στο ενδιάμεσο».
Καταλήγοντας, εξηγεί: «Οπότε, σε ένα πλαίσιο που θέλουμε να έχουμε όρους εργασίας οι οποίοι να εξασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση για τον εργαζόμενο, είναι και η μέριμνα για την ψυχική του υγεία. Όπως υπάρχει αυτή τη στιγμή η υποχρέωση των εργοδοτών να μεριμνούν για την ασφάλεια των εργαζομένων, στο πλαίσιο αυτής της υποχρέωσης για την ψυχική τους υγεία, ποια μέτρα είναι αυτά που θα πρέπει να λάβουν; Μένει να δούμε πόσο αυτό μπορεί να προχωρήσει, σε κοινωνικό – ασφαλιστικό επίπεδο. Στην Ελλάδα, το σύνδρομο εργασιακής εξουθένωσης, δεν αναγνωρίζεται ως επαγγελματική ασθένεια».
