Πλησιάζει και φέτος
η 25η Μαρτίου,
έχουμε ετοιμασίες πολλές…
Γράφει η Ελένη Αμανατίδου – Νηπιαγωγός
28η Οκτωβρίου, 17 Νοέμβρη, 25η Μαρτίου, ημέρες εορτασμού, ημέρεςτυλιγμένες με το εθνικό φρόνημα, ημέρες που επί συναπτά έτη το ελληνικό έθνος γιορτάζει. Γιορτάζει την προετοιμασία, τους μεστούς λόγους, τον σημαιοστολισμό, τα τραγούδια, την υπερηφάνεια.
Πόσο σημαντικές για το ελληνικό φρόνημα είναι οι γιορτές αυτές της απελευθέρωσης, της πάταξης του εχθρού, της πάταξης των πελατειακών σχέσεων. Πόσο βαθιά ριζωμένες είναι αυτές οι γιορτές, μα και πόσο δύσκολο είναι να παταχθούν ριζικάτα προαναφερθέντα.
Όμορφες που είναι οι γιορτές! Να δοξάζουμε, να θυμούμαστε, να ευγνωμονούμε τους προγόνους για τούτη εδώ την ελευθερία της σκέψης, του λόγου, της πράξης, της επιλογής, της επιβολής.
Αναλογιστήκαμε ποτέ ως άνθρωποι, κοινωνοί αυτής της χώρας, αν όντως έχουμε απελευθερωθεί από τον ζυγό της κατοχής, της ισοπέδωσης των αξιών και της ελεύθερης βούλησης ή εάν απλώς δεν επιζητούμε ολοκληρωτικά αυτή την απελευθέρωση; Βουλευόμενοι κάθε φορά συν επαρμένοι από τη ροή της μάζας.
Οδεύουμε στο μέλλον, σε ένα καλύτερο, αξιόπιστο μέλλον αλλά… «κοίταξε έχω έναν γνωστό που θα μας κάνει τη δουλειά…». Σαφώς! Υπάρχουν καταστάσεις που χρήζουν άμεσης και αναγκαίας εξυπηρέτησης καθώς ο μοχλός του κράτους είναι πιο δυσκίνητος, αλάδωτος.
Ισότητα, ισονομία και άλλες πολλές βαριές νοηματικά λέξεις που στις πελατειακές σχέσεις και στις σύγχρονεςμορφές πολιτικής και κοινωνικής παρέμβασης περνάνε κάτω κάτω στα ψιλά γράμματα ως υποσημείωση, έτσι να υπάρχει κάτι.
Πόση παθογένεια, κοινωνική αναξιοκρατία, άνιση μεταχείριση στις ανάγκες των πολιτών και εις βάρος άλλων πολιτών.
Η επιβίωση της «σχέσης» στηρίζεται και θρέφεται μέσα από ένα δοχείο τόσο βαθύ που έχουμε ξεχάσει ότι και χωρίς αυτό μπορούμε να προχωρήσουμε, να απαιτήσουμε, να διεκδικήσουμε, να ζήσουμε μαχόμενοι στα δικά μας πόδια, στις δικές μας δυνατότητες σπάζοντας την αλυσίδα της αναξιοκρατίας και του πελατειακού συστήματος.
Ο «λόγος» της αρχής είναι καταγγελτικός απευθυνόμενος σε όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως χρώματος, βολέματος, ψηφοθηρίας, ανταποδοτικών χαρών. Την δύναμη που κατέχει ο «λόγος» της αρχής να είναι ικανός και άξιος ανταποκρίνεταικαι επιβραβεύεται για την κατοχή της θέσης εξουσίας με την υστεροφημία του.
Η εύνοια του προσωπικού συμφέροντος και η προαγωγή της ιδίας ευημερίας έναντι των υπολοίπων χαρακτηρίζει κοινωνίες του παρελθόντος που η έλλειψη μόρφωσης και παιδείας ευνοούσαν τέτοιου είδους καταστάσεις.
Η τάση της αυτοσυντήρησης, η αγάπη και το καλό «το δικό μου» έχει βάσεις σαθρές, σάπιες, περιορισμένης ηθικής, τυλιγμένες στο όμορφο περιτύλιγμα του εγωισμού.
Η διεκδίκηση του αυτονόητου, της ατομικής αξίας και ελευθερίας είναι δικαίωμα και χρέος όλων των ανθρώπων εφόσον δεν καταπατά και πλήττει την ελευθερία του άλλου.
Ας αναλογιστούμε όλοι μας την κοινωνία που θέλουμε για εμάς, για το παιδιά μας. Αν αφήσουμε το «δοχείο».Τότε μόνο θα γνωρίσουμε αυτό που υπάρχει έξω από αυτό. Αυτό που όλοι ζητάμε, αλλά ελάχιστοι τολμούν να το πράξουν.
Τελείωσε η γιορτή, όμορφη ήταν και φέτος, γεροί να είμαστε να την γιορτάσουμε και του χρόνου. Συγνώμη, έχω να κάνω ένα τηλέφωνο για μια προσωπική υπόθεση…
