Τα μνημεία μας δεν μπορεί
να είναι αποστειρωμένα από την καθημερινότητα!
Γράφει ο Θανάσης Πολυμένης
Η ΠΛΑΤΕΙΑ Συντάγματος, αποτελεί για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, το σύμβολο της χώρας. Όπως και ο Άγνωστος Στρατιώτης. Μνημείο που δηλώνει τους αγώνες της χώρας, του λαού και του έθνους. Προφανώς και είναι σύμβολα. Προφανώς και χρειάζονται ιδιαίτερο σεβασμό και προστασία από όλους.
Αυτό όμως, προφανώς, δεν σημαίνει ότι όλα αυτά είναι στο απυρόβλητο. Δεν μπορείς να απαγορεύεις τι θα γίνει μπροστά από το μνημείο ή γύρω από αυτό. Γιατί, αυτό το ίδιο το μνημείο, αποτελεί τους αγώνες, τις διαμαρτυρίες, τα ξεσπάσματα του λαού σε διάφορες φάσεις της ιστορίας.
Τι πάει να πει, δεν μπορούν να γίνονται διαμαρτυρίες μπροστά από αυτό; Τι πάει να πει δεν μπορεί να στηθεί ένας άνθρωπος εκεί και να κάνει απεργία πείνας; Τι πάει να πει ότι μπροστά από τα μνημεία μας απαγορεύεται να γίνεται οτιδήποτε;
Τα μνημεία του είδους, δεν είναι στεγνά σκληρά μάρμαρα, δεν είναι τόποι και σημεία αμέτοχα στην πραγματικότητα. Ποιος μας λέει ότι, οι άνθρωποι εκείνοι – ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ – που θυσιάστηκαν, σήμερα δεν θα αγωνίζονταν για όσα αγωνίζονται σήμερα οι Ελληνίδες και οι Έλληνες; Ποιος μας λέει ότι, όλοι εκείνοι οι ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ δεν θα έστηναν μια απεργία πείνας εκεί; Κανένας δεν μπορεί να το διαβεβαιώσει αυτό!
Τα μνημεία, δεν μπορεί να είναι «στεγνά» και «ξερά» καλλιτεχνήματα. Είναι χώροι που μας υπενθυμίζουν αγώνες, που άρα εμείς σήμερα οφείλουμε να συνεχίζουμε, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Η τραγωδία των Τεμπών, δεν ήταν ένα απλό δυστύχημα. Πέρα από την ανοησία του σταθμάρχη και τα τραγικά λάθη που οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση, από πίσω υπάρχει η αιώνια κρατική αδιαφορία και ανικανότητα! Και όπως φαίνεται, ήταν απλά θέμα χρόνου να γίνει.
Το ότι ο κ. Ρούτσι έκανε αυτό που έκανε, υπάρχουν διάφορες απόψεις. Συμφωνείς ή όχι, είναι ένα ζήτημα. Το αν ήταν πολιτική εκμετάλλευσης της δικηγόρου κας Κωνσταντοπούλου που όλοι γνωρίζουμε ποια είναι, θα κρίνει η συνέχεια της ιστορίας, με όποια έννοια κι αν έχουμε στο μυαλό μας της λέξης αυτής. Η όποια πολιτική εκμετάλλευση μιας τέτοιας τραγωδίας, θα κριθεί στο βραχύ μας μέλλον.
Η καθημερινότητα είναι αυτή που ορίζει τα μνημεία, η καθημερινότητα είναι αυτή που τα τοποθετεί στο πραγματικό τους πλαίσιο, η καθημερινότητα είναι αυτή που ορίζει την σημαντικότητα ενός μνημείου.
Θα δώσω δύο παραδείγματα στη Δράμα. Όταν παλαιότερα επί δημαρχίας Δράμας του κ. Μαμσάκου, εγκαινιάστηκε το μνημείο της Γενοκτονίας των Ποντίων – ένα πραγματικά υπέροχο μνημείο – στο δημοτικό κήπο, ο Δήμος είχε τοποθετήσει μια σειρά από κώνους στο δρόμο επί της (Εθνικής Οδού, υπόψη) οδού Πατριάρχου Διονυσίου. Το θέμα το είχα σχολιάσει τότε λέγοντας ότι χάνονται θέσεις παρκαρίσματος χωρίς λόγο. Το μνημείο μια χαρά μπορούσε να αναδειχθεί ούτως ή άλλως και δεν είχε ανάγκη τα πέντε οχήματα που θα έλλειπαν για να γίνει αυτό! Έπεσαν να με φάνε με διάφορα σχόλια στο διαδίκτυο! Παρ’ όλα αυτά, τι έγινε; Η ζωή και η καθημερινότητα, έδειξαν την πραγματικότητα. Οι κώνοι αποσύρθηκαν, τα αυτοκίνητα παρκάρουν και το υπέροχο αυτό μνημείο του κ. Κικώτη, χαίρει της αναγνώρισης που οφείλουμε να του έχουμε!
Σε αντίθετη περίπτωση, στο Πάρκο Αγωνιστών Κυπρίων και στο ομώνυμο μνημείο, έστησαν μπροστά του ένα περίπτερο, επί της οδού Εθνικής Αμύνης. Ο Σύλλογος Κυπρίων Δράμας, χρόνια τώρα ζητάει την απόσυρση του περιπτέρου σε διαφορετικό σημείο, ώστε να φαίνεται το μνημείο! Η προηγούμενη δημοτική αρχή αδιαφόρησε – μάλλον – και η νυν αν και προσπάθησε, φαίνεται ότι το θέμα αυτό έχει κολλήσει!
Για παράδειγμα, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στη Δράμα, στην περιοχή των Κομνηνών, το περιποιούνται οι κάτοικοι της Νέας Κρώμνης και το κρατάνε ζωντανό. Ελάχιστη η βοήθεια από το Δήμο!
Κανένα απολύτως μνημείο δεν μπορεί να είναι ούτε ξεχασμένο, ούτε παραγκωνισμένο, ούτε όμως και αποστειρωμένο! Πόσο νόημα θα είχαν τα μνημεία μας, αν δεν είναι «ζούσαν» και δεν «έβλεπαν» την καθημερινότητά μας; Θα μας ήταν άχρηστα!
