Σε επίσκεψη του στην Δράμα
Ο Παραολυμπιονίκης Κολύμβησης
Αντώνης Τσαπατάκης διδάσκει τις αξίες
της ζωής μέσα από «Το Όνειρο» του
Αντ. Τσιαπατάκης: «Όταν έχεις την δύναμη της ψυχής, την αγάπη για εσένα, τότε άραγε δεν μπορείς να τα καταφέρεις όλα;»
Της Σουζάνας Θεοδωρίδου
Μια ξεχωριστή εκδήλωση, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης σε ξενοδοχείο της πόλης μας, με έναν ιδιαίτερο προσκεκλημένο από τον Σύλλογο ΑμεΑ Ξηροποτάμου, τον Παραολυμπιονίκη Κολύμβησης, Αντώνη Τσαπατάκη.
Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα του ξενοδοχείου, οι Δραμινοί υποδέχτηκαν τον Αντώνη Τσαπατάκη, με πολύ μεγάλη αγάπη και ενθουσιασμό.
Ο Αντώνης Τσαπατάκης, κατά την διαμονή του στην περιοχή μας, επισκέφθηκε το Δημοτικό Σχολείο Ξηροποτάμου, όπου συνομίλησε με τα παιδιά, μεταφέροντάς τους την φιλοσοφία του σχετικά με το πόσο ξεχωριστός είναι ο καθένας από εμάς.
Στη συνέχεια, επισκέφθηκε τον Σύλλογο ΑμεΑ Ξηροποτάμου όπου συναντήθηκε και συζήτησε με τα μέλη του. Ακολούθως, στο ΚΑΠΗ Ξηροποτάμου τα μέλη του επεφύλαξαν θερμότατη υποδοχή, ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, τραγούδησαν μαντινάδες που είχαν γράψει οι ίδιοι, και χόρεψαν παραδοσιακούς χορούς με τον αθλητή.
Παράλληλα, ο κ. Τσαπακάκης μη θέλοντας να παρεκκλίνει από το καθημερινό του πρόγραμμα, επισκέφθηκε χθες το πρωί το Κολυμβητήριο Δράμας, προκειμένου να κάνει εκεί την προπόνησή του. Επιπλέον, έπειτα από την προπόνηση επισκέφθηκε το 2ο Γυμνάσιο και το 2ο Λύκειο Δράμας.
Πριν την έναρξη της εκδήλωσης, ο Παραολυμπιονίκης έκανε δηλώσεις στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, σημειώνοντας χαρακτηριστικά την θερμή υποδοχή που έλαβε κατά την επίσκεψη του στον Ξηροπόταμο, τόσο στον Σύλλογο ΑμεΑ, στο Δημοτικό Σχολείο, όσο και στο ΚΑΠΗ.
«Το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω από εδώ από την Δράμα είναι αυτό που στέλνω κάθε φορά σε ομιλίες μου και δεν είναι άλλο από την ισότητα και τη δύναμη του «μπορώ». Αν θέλεις να ζήσεις, όλα είναι πιθανά να συμβούν, αρκεί να προσπαθείς», σημείωσε μεταξύ άλλων ο κ. Τσαπατάκης.
Σε ερώτηση για το αν υπάρχει βοήθεια από την πολιτεία για τον αγώνα που δίνει ο ίδιος σε αθλητικό επίπεδο, απάντησε: «Όχι βέβαια. Η βοήθεια από την πολιτεία είναι μηδαμινή όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίζομαι. Σχεδόν δέκα χρόνια. Όλα, γίνονται μόνο με την βοήθεια των χορηγών. Χωρίς την βοήθεια των χορηγών και ανθρώπων που θέλουν να βοηθήσουν ανιδιοτελώς κυρίως, δεν θα γινόταν τίποτα από όλα αυτά. Δεν θα μπορούσα να πάω στους αγώνες, αλλά ούτε θα μπορούσα να πραγματοποιήσω και κάποια ταξίδια, τα οποία ήταν απαραίτητα για την προετοιμασία μου για τους Παραολυμπιακούς.
Ο ακροτελεύτιος σταθμός θα είναι το Τόκιο το 2020, και μέχρι να συμβεί αυτό θα έχουμε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, το οποίο θα γίνει φέτος στις 30 Σεπτεμβρίου στο Μεξικό, και άλλα δυο ακόμα πρωταθλήματα πανευρωπαϊκά και παγκόσμια που θα γίνουν τα επόμενα χρόνια μέχρι τους Ολυμπιακούς», δήλωσε ο κ. Τσαπατάκης.
Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος του Συλλόγου ΑμεΑ Ξηροποτάμου, κ. Άγγελος Σολάκης, στις δηλώσεις του αναφέρθηκε στο μάθημα ζωής που προσφέρει σε όλους εμάς ο κ. Τσαπατάκης, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ο αγώνας για την ζωή, το πάθος και το πείσμα, δεν μπορούν να αποτυπωθούν με νούμερα, και είναι η αρχή και το τέλος για να αντιμετωπίσει κανείς οποιοδήποτε πρόβλημα. Άρα, είναι πηγή έμπνευσης για εμάς το γεγονός ότι ένα ατύχημα δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για να συνεχίσουμε να ζούμε με τον ίδιο τρόπο που ζούσαμε. Αυτή την δύναμη του Αντώνη, θέλουμε να την μεταδώσουμε στα παιδιά του Συλλόγου, στους γονείς και στους κηδεμόνες».
Αποσπάσματα από την ομιλία
του Παραολυμπιονίκη
Αντώνη Τσαπατάκη
«Για κάθε κοινωνία, το πιο σημαντικό είναι το σχολείο. Είναι αυτό που ορίζει την παιδεία. Το να προσπαθώ, σημαίνει ότι μπορώ να ζω· ότι είμαι ικανός να ζήσω. Όταν σταματήσω να προσπαθώ, μόνο τότε θα έχω πεθάνει…
Δεν μερίμνησε καθόλου η πολιτεία κατά τα παιδικά μου χρόνια, ώστε να έρθει ένας Αντώνης Τσαπατάκης, και να μου διδάξει κάποια πράγματα. Και όχι πράγματα τα οποία έχουν αξία, αλλά πράγματα για τα οποία δεν υπολογίζεται η αξία τους. Δεν ήρθε κανείς να μου πει τι πραγματικά έχει αξία σε αυτή την ζωή. Πόσο πρέπει να ευχαριστώ τον Θεό, γι’ αυτό το δώρο που μου έδωσε, την ζωή. Πόσο σημαντικό είναι να έχεις ανθρώπους δίπλα σου να σ’ αγαπάνε και να σ’ αγκαλιάζουν σε κάθε δύσκολη σου στιγμή. Αν ερχόταν κάποιος στο σχολείο μου και μου μιλούσε, ίσως να μην βρισκόμουν σε αυτή την θέση. Καλώς ή κακώς ήρθα. Αλλά γιατί να φτάσουμε σε ένα σημείο τόσο δύσκολο για να αντιληφθούμε αυτό το θείο πράγμα που έχουμε.
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν, να το μεταδώσουμε και να το αντιληφθούμε όλοι μας. Όπως και εμένα, μου έδωσαν δύναμη όταν χτύπησα και ήμουν στο Νοσοκομείο, οι γονείς και η οικογένεια μου, αλλά και οι φίλοι μου. Όλοι αυτοί, έκαναν τα πόδια μου. Μου ξαναέφτιαξαν τα πόδια μου για να είμαι πάλι ικανός στην κοινωνία.
Και δεν θέλω να κατηγοριοποιούνται τα ΑμεΑ. Κανονικά, δεν θα πρέπει να υπάρχει ο όρος άτομα με αναπηρία. Όλοι είμαστε το ίδιο. Αυτό προσπαθώ να σας δείξω, με τις επισκέψεις και τις ομιλίες που κάνω κατά τόπους. Από την στιγμή που μου βάζεις την ταμπέλα, άτομο με αναπηρία, με κατηγοριοποιείς. Δεν έχω καμία διαφορά με κανέναν. Μπορεί να μου λείπει ένα χέρι, ένα πόδι, τα μάτια μου, τα πόδια μου… ποια η διαφορά όμως αν μετρήσουμε το ύψος των ψυχών μας; Η δύναμη της ψυχής, είναι κάτι που δεν ζυγίζεται, δεν μετριέται ούτε σε πλάτος αλλά ούτε και σε μήκος. Η δύναμη της ψυχής, είναι κάτι το οποίο δεν βάλλεται. Επομένως όταν έχεις την δύναμη της ψυχής, την αγάπη για εσένα τότε άραγε δεν μπορείς να τα καταφέρεις όλα;
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβετε ότι προσπαθώντας ζω. Όλοι μας πρέπει να προσπαθήσουμε, να θυσιάσουμε, να ιδρώσουμε, να κουραστούμε για να πούμε ότι κάτι κάναμε σε αυτή την ζωή. Δεν έχει σημασία να μας μάθει ο κόσμος, αλλά να προσπαθήσουμε. Μπορούμε όλοι μας. Και όπως έλεγα και το πρωί στα παιδιά, πρέπει να βοηθάμε τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Ακόμη και αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε οικονομικά κάποιον που έχει ανάγκη, με μια αγκαλιά μπορούμε να του δώσουμε το πολυτιμότερο αγαθό που υπάρχει στην ζωή, την αγάπη. Την αγάπη, που εξέλαβα εγώ από τους δικούς μου ανθρώπους και σήμερα βρίσκομαι εδώ για να σας μεταφέρω το δικό μου μήνυμα.
Δεν πρέπει ποτέ να σταματάμε, αλλά πρέπει παντού να πολεμάμε γιατί δυστυχώς έτσι είναι η ζωή. Πάντοτε στην ζωή μου ήμουν δραστήριος, ζωηρός, αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι ζούμε λίγο ματαιόδοξα. Νομίζουμε ότι με το να έχουμε λεφτά ή ωραία ρούχα και γρήγορα αυτοκίνητα είναι κάτι σημαντικό. Σημαντικά στην ζωή είναι άλλα πράγματα. Είναι να έχεις ανθρώπους γύρω σου να σε αγαπάνε, να βλέπουν και να εκτιμούν αυτό που είσαι. Να γίνεις αυτό που είσαι, και όχι αυτό που θέλουν να σου δείξουν οι άλλοι».
«Το Όνειρο»: το παιδικό παραμύθι που έγραψε ο Αντώνης Τσαπατάκης
Ο Τόνυ, ο πρωταγωνιστής, είναι ένα αγόρι που ζει σ’ ένα νησί και βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι έπειτα από ένα ατύχημα. Ήταν πολλές φορές που πίστευε ότι δεν του ζητούν οι γονείς του την βοήθειά του λόγω της αναπηρίας του, θέλησε να βρει έναν τρόπο ώστε να γίνει καλά και να ξαναπερπατήσει.
Έμαθε λοιπόν για έναν μάγο, ο οποίος βρισκόταν στην κορυφή ενός βουνού, και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του για να τον συναντήσει στον πύργο που βρισκόταν. Στη διαδρομή συνάντησε ζωάκια του δάσους, που δεν είχαν ξαναδεί τέτοιο παρόμοιο όχημα και τον ρωτούσαν πόση θέληση και δύναμη είχε μέσα του ώστε να κινεί έτσι το καρότσι…
Στην πορεία του ταξιδιού του, συνάντησε τον Άρη, ένα αγόρι με προβλήματα όρασης. Ο Άρης λοιπόν, έγινε τα πόδια του Τόνυ γιατί τον βοήθησε να ανεβεί στην ανηφόρα, και τα μάτια του Άρη έγινε ο Τόνυ, ο οποίος τον κατεύθυνε για το πώς θα κινείται.
Έπειτα από πολλές περιπέτειες, ολοκληρώνοντας το ταξίδι τους, και οι δύο φίλοι έφτασαν στον πύργο του Μάγου. Εκεί, συνάντησαν ένα κορίτσι που το έλεγαν Ζωή. Η Ζωή, τα είχε όλα, ήταν αρτιμελής. Τότε οι δυο φίλοι την ρώτησαν για ποιον λόγο βρισκόταν στον Μάγο. Η Ζωή, τότε τους απάντησε ότι αυτό που της έλειπε ήταν ότι δεν είχε ανθρώπους να την αγαπούν. Ήταν μόνη της στον κόσμο. Δεν είχε γονείς, φίλους, κανέναν και έτσι επισκέφθηκε τον Μάγο για να του ζητήσει την βοήθειά του και να της βρει ανθρώπους που να την αγαπούν.
Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε ο βοηθός του Μάγου και τους είπε ότι ο Μάγος δεν θα εκπληρώσει παραπάνω από μια επιθυμία, διότι ο καθένας του ζητούσε ότι του ερχόταν στο μυαλό. Έτσι, έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ τους ο Τόνυ, ο Άρης και η Ζωή, ποιος θα συναντήσει τον Μάγο για να εκπληρώσει την ευχή του.
Έπειτα από το δίλλημα που τους έθεσε ο Μάγος, ο Τόνυ και ο Άρης σκέφτηκαν τι πραγματικά είχαν στην ζωή τους, και αυτό που συνειδητοποίησαν ήταν ότι τα είχαν όλα. Μπορεί να μην είχαν την όραση ή την ικανότητα να περπατήσουν, αλλά και οι δυο είχαν ανθρώπους που τους αγαπούσαν και οι άνθρωποι αυτοί, ήταν τα μάτια και τα πόδια τους. Η Ζωή όμως δεν το είχε αυτό, και έτσι αποφάσισαν να την αφήσουν να συναντήσει τον Μάγο.
