«Άρωμα ευκάλυπτου»

(νουβέλα)

του Δημήτρη Μανθόπουλου

Γράφει ο Ιωάννης Δεϊρμεντζόγλου

Ένα ανέλπιστο, πασχαλινό δώρο, ήταν το βιβλίο που μου χάρισες αγαπητέ, συνάδελφε – ποιητή και συγγραφέα Δημήτρη Μανθόπουλε με τον «μυρωδάτο» τίτλο «Άρωμα Ευκάλυπτου». Έκπληξη και συγκίνηση οι πρώτες αντιδράσεις μου. Μνήμες και βιώματα στα νερά της Αγίας Βαρβάρας από τα χρόνια της νιότης μας επανήλθαν στο νου. Ένα πισωγύρισμα στη μηχανή του χρόνου όλα. Μα και ένα ομαδικό ψυχογράφημα ανθρώπων, μέσα από μια παρέα – συντροφιά καπνεργατών, απλών μεροκαματιάρηδων.

Στο βιβλίο του ο συγγραφέας αφηγείται την φιλία, την συντροφικότητα, τους πόθους και τις επιθυμίες των πρωταγωνιστών, αλλά και τα προβλήματα από τις καθημερινές επαφές, την θλίψη, που ποτέ δεν την αποχωριζόμαστε κι όμως την ανεχόμαστε. Είναι φορές που στην ζωή μας καλούμαστε να πάρουμε δύσκολες και σοβαρές αποφάσεις. Να πούμε ένα μεγάλο ΝΑΙ ή ένα μεγάλο ΟΧΙ! Είναι δρόμος η ζωή, δύσκολος και δύσβατος, το πρόβλημα όμως δεν είναι ο δρόμος, αλλά οι διασταυρώσεις. Δρόμοι κοινοί, παράλληλοι, μονοπάτια δύσβατα, ανηφορικά, κατηφορικά… πορείες άγνωστες και γνωστές. Κι εκεί προβάλλει το ερώτημα: «Τί να κάνω; Πού πρέπει να πάω; Κι αν επιλέξω λάθος; Οι επιλογές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν. Και πάντα είμαστε ελεύθεροι στο να επιλέξουμε. Αποφασίζεις, διαλέγεις και μετά σηκώνεις το βάρος κι αν ακόμα είναι ασήκωτο. Είναι η επιλογή σου. Οι επιθυμίες μας, οι προσδοκίες μας για το πώς θα διαμορφωθεί η ζωή μας στο μέλλον και εν τέλει αν θα κατακτήσουμε την ευτυχία – που φαντάζει μακρινή – είναι η καθημερινή επιδίωξη, είναι το παρόν, που ορίζει το μέλλον.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο συγγραφέας αφυπνίζει συνειδήσεις, κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τρόπο ιδιαίτερο. Ε!… είναι κι εκείνη η γλώσσα – που τόσο ωραία την χειρίζεται! Όσο και να μην την μιλάς, την ακούς, σε συνεπαίρνει, γιατί έχει την δυνατότητα να ζωγραφίζει τους ανθρώπους – τύπους της παρέας μ’ έναν τρόπο λιτό, άμεσο, βιωματικό, αλλά και λυρικό. Κυριαρχούν σχέσεις ποικίλες. Αγνές, πονηρές επιθυμίες ανομολόγητες, φιλικές, πότε αρνητικές ή θετικές, συγκλονιστικές συνάμα, που καταλήγουν με την παρέλευση χρόνων να γίνουν νοσταλγίες. Ναι, γιατί περιβάλλονται από το πέπλο της αγάπης και της ειλικρίνειας. Ομοιάζουν όλα με την ανθρώπινη ψυχή και την θάλασσα. Η θάλασσα έχει σαρκοφάγα ψάρια. Η ψυχή ψυχοφάγα πάθη. Η θάλασσα θυμώνει και γαληνεύει, έτσι κι ο άνθρωπος. Στην θάλασσα ταξιδεύουν καράβια μικρά και μεγάλα. Στην ψυχή κινούνται πρόσωπα σημαντικά και ασήμαντα. Τα καράβια βουλιάζουν και άλλα συνεχίζουν το ταξίδι τους. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Άλλοι χάνονται νωρίς και άλλοι συνεχίζουν το ταξίδι της ζωής ως το τέλος, ως την Ιθάκη. Τελικά, είναι ευτυχία να φτάσεις στην Ιθάκη ή αυτή βρίσκεται στο ταξίδι κι ας έχεις ν’ αντιμετωπίσεις τους Λαιστρυγόνες τους Κύκλωπες, την Σκύλλα και την Χάρυβδη!

Φίλε αγαπημένε, συνάδελφε εξαίρετε, Δημήτρη.

Σ’ ευχαριστώ και σε συγχαίρω για το μοσχομυρισμένο πόνημά σου από «άρωμα Ευκάλυπτου». Όντως, έχει χάρη κι ομορφιά. Μου θύμισες τις πρώτες μας συναντήσεις τότε με τις βραβεύσεις σου στην Αθήνα, στην αίθουσα «Παρνασσός» στην πλατεία Καρύτση. Τότε που μου έδιδες τα ποιήματά σου να τα παραδώσω στην κ. Σταύρου, πρόεδρο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Κι εγώ χαιρόμουν και δάκρυζα συγχρόνως κρατώντας μια ανθοδέσμη κόκκινα τριαντάφυλλα, λες και ήμουν εγώ ο βραβευμένος.

Σ’ αγαπώ και σε θαυμάζω

Ιωάννης Δεϊρμεντζόγλου