Ο Γ. Κιμούλης μιλάει στον «Π.Τ.»

για τη θεατρική του παράσταση

«Η Συνάντηση» που θα παρουσιαστεί

την Κυριακή στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας

 «ουδείς μπορεί να ξεφύγει απ’ το παρελθόν του. Το φέρει. Είναι το παρελθόν του. Το μεγάλο όμως πρόβλημα βρίσκεται στο ότι παράλληλα ουδείς μπορεί να διορθώσει το παρελθόν..»

Της Σουζάνας Θεοδωρίδου

Το έργο του Αμερικάνου συγγραφέα Stephen Belber, «Η Συνάντηση» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη, πρόκειται να παρουσιαστεί στην πόλη μας την Κυριακή 2 Απριλίου, στις 21.00 μ.μ., στο Δημοτικό Ωδείο Δράμας.

Πρόκειται για ένα έργο στο οποίο ένας ηλικιωμένος πρώην διάσημος χορογράφος, ο οποίος έχει αποσυρθεί πλέον από την ενεργό δράση και τώρα ζει εντελώς μοναχικά, δέχεται στο χώρο του, την επίσκεψη ενός ζευγαριού που του ζητά μία συνέντευξη για το πώς λειτουργούσε ο καλλιτεχνικός χώρος στη δική του εποχή. Καθώς όμως εξελίσσεται η «συνέντευξη» αυτή, ο μοναχικός χορογράφος αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος μ’ ένα μεγάλο θαμμένο μυστικό του παρελθόντος του.

Η πρεμιέρα του έργου έγινε στη Νέα Υόρκη το 2004 με τους Frank Langella, Ray Liotta και Jane Adams, ενώ το 2014 o Stephen Belber σκηνοθέτησε το έργο για τον κινηματογράφο με τους Patrick Stewart, Carka Gugino και Matthew Lillard.

H «Συνάντηση» είναι ένα έργο το οποίο αποδεικνύει πως κανενός το παρελθόν δεν μπορεί διαγραφεί, υπενθυμίζοντας τη φράση του Σαίξπηρ στην Τρικυμία: «Το παρελθόν είναι πρόλογος».

Με αφορμή την επικείμενη έλευση της παράστασης στη Δράμα, ο «Πρωινός Τύπος», επικοινώνησε με τον κ. Γιώργο Κιμούλη, ο οποίος ευγενώς δέχθηκε να μας μίλησε για το έργο το οποίο σκηνοθετεί και συμμετέχει, ενώ παράλληλα αναφέρθηκε και στην οπτική που υπάρχει στην κοινωνία για την έννοια της διάκρισης και πως αυτή χρησιμοποιείται ως εργαλείο απομόνωσης των ανθρώπων.

κ. Κιμούλη, ποια ήταν τα στοιχεία που σας κέντρισαν το ενδιαφέρον ώστε να σκηνοθετήσετε τη Συνάντηση του Stephen Belber;

Ο   Stephen Belber αναφέρεται σ’ αυτό το έργο σε τρία πολύ βασικά θέματα. Πρώτον στην προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος να μεταμορφώσει τη μοναξιά του σε μοναχικότητα, δεύτερον πως ουδείς μπορεί να ξεφύγει απ’ το παρελθόν του – είτε αρνητικά σημεία υπάρχουν σ’ αυτό, είτε θετικά,  και τρίτον η ύπαρξη της ασέβειας στη διαφορετικότητα του Άλλου.

Ερμηνεύω ένα χορογράφο, ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος. Αυτό που λέει κάποια στιγμή στο έργο, και προσωπικά το πιστεύω ακράδαντα σ’ όλη μου τη ζωή, είναι το εξής: “Μόνο ένα πράγμα είναι κατάπτυστο στο σεξ – τίποτα άλλο -, το να αντιμετωπίζεται το σεξ ως εργαλείο εξουσίας” και αυτό αφορά όλους. Είτε ετεροφυλόφιλος είναι κάποιος, είτε ομοφυλόφιλος, είτε αμφιφυλόφιλος.” Και χρησιμοποιώ αυτές τις έννοιες παρόλο που δε συμφωνώ με τέτοιες ταμπέλες. Είναι μια σφραγίδα που συνήθως χρησιμοποιεί ένας ανδροκρατούμενος κοινωνικός χώρος, περισσότερο για να μειώσει κάποιους που τους θεωρεί  διαφορετικούς απ’ τον εαυτό του, απομονώνοντας τους.

Έχουμε δυστυχώς ακόμη μία λανθασμένη οπτική στην έννοια της διάκρισης. Γιατί ένας άνθρωπος που πιστεύει στην ανομοίωση, όπως εγώ, πιστεύει και στη διάκριση, όχι όμως στη διάκριση ως ένα στοιχείο που θα βοηθήσει στην αποβολή ενός προσώπου από τον κοινωνικό χώρο. Γιατί οι διακρίσεις που βάζουμε, οι στάμπες στους ανθρώπους, τις βάζουμε για να τους απομακρύνουμε από εμάς, να τους βγάλουμε έξω από τον κοινωνικό χώρο και όχι για να δηλώσουμε πως μπορούμε να συνυπάρχουμε σεβόμενοι κάθε διαφορετικότητα. Άρα ναι στη διάκριση και στην ανομοίωση, αλλά όχι στη διάκριση ως εργαλείο απομόνωσης των ανθρώπων. Άλλωστε, δεν έχουν όλοι δημιουργήσει γερά θεμέλια και γερή σχέση με τον κόσμο, ώστε να αντέξουν την προσπάθεια που μπορεί να κάνει κάποιος μηχανισμός, να τους απομονώσει. Όσοι το έχουν κατορθώσει, αντέχουν. Οι άλλοι όμως;

Σκηνοθετείτε ενώ παράλληλα πρωταγωνιστείτε στην παράσταση. Θα θέλαμε να μας περιγράψετε την «ανάμειξη» αυτών των δύο ιδιοτήτων από την δική σας πλευρά, πώς το βιώνετε εσείς αυτό στη σκηνή;

Το αν αποφασίσω να σκηνοθετήσω μία παράσταση και παράλληλα να συμμετέχω και ως ηθοποιός, έχει σχέση με το πώς θα δω το έργο στη πρώτη ανάγνωση. Αν το δω ολόκληρο, τότε αποφασίζω να το σκηνοθετήσω, κι αν υπάρχει κάποιος ρόλος που πιστεύω πως μπορώ να ερμηνεύσω, συμμετέχω και ως ηθοποιός. Το αντίθετο θα ήταν άδικο και όχι έντιμο προς κάποιον σκηνοθέτη, απ’ τον οποίο θα ζητούσες να το σκηνοθετήσει. Κάθε φορά, συνειδητά ή όχι, θα ήθελες να κάνει κι αυτός τη δική σου ανάγνωση του έργου. Αν όμως η πρώτη αίσθηση αφορά μόνο κάποιον ρόλο, τότε ζητώ να το σκηνοθετήσει κάποιος άλλος. Το αντίθετο θα ήταν άδικο και όχι έντιμο, προς τους άλλους ρόλους.

Στη «Συνάντηση» ο πρωταγωνιστής καλείται να αντιμετωπίσει ένα μυστικό του παρελθόντος του. Θεωρείτε ότι το παρελθόν μας, είτε αυτό έχει θετική ή αρνητική χροιά, διαμορφώνει το παρόν και το μέλλον μας;

Κατ΄αρχάς ουδείς μπορεί να ξεφύγει απ’ το παρελθόν του. Το φέρει. Είναι το παρελθόν του. Το μεγάλο όμως πρόβλημα βρίσκεται στο ότι παράλληλα ουδείς μπορεί να διορθώσει το παρελθόν. Κι αυτό πολλές φορές οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν το μέλλον τους ως «συνεργείο» του παρελθόντος, καταστρέφοντας έτσι και το μέλλον τους.

Θα θέλατε να μας δώσετε μια γεύση για τα μελλοντικά σας σχέδια και τι έχετε στα σκαριά;

Παράλληλα με την περιοδεία της παράστασης “Η συνάντηση”, ολοκληρώνω την επεξεργασία της ταινίας που έχω σκηνοθετήσει, το σενάριο της οποίας βασίζεται στο έργο του Άντον Τσέχωφ “Γλάρος”. Για το καλοκαίρι ετοιμάζω μαζί με τους συνεργάτες μου μία ακόμη παράσταση, η οποία θα ανακοινωθεί τις επόμενες εβδομάδες.