Αντίποινα

των αντιποίνων

Γράφουν οι Α.Παππάς, Ε.Χυτοπούλου

Το σπιράλ της βίας ξετυλίγεται και ο παραλογισμός του πολέμου καλά κρατεί.Αντίποινα με προειδοποίηση, αντίποινα με αιφνιδιασμό , κτυπήματα επι δικαίων και αδίκων.

Με δύο ανοικτούς πολέμους σε εξέλιξη η Ευρώπη βρίσκεται κυκλωμένη από προβλήματα που επηρεάζουν τις ζωές όλων.

Και οι δύο πολέμοι θυμίζουν τον κλασσικό για τις Διεθνείς Σχέσεις διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων που αφηγείται ο Θουκυδίδης στην Ξυγγραφή.Ο πολέμος στη σύγχρονη εποχή διεξάγεται βέβαια με νέες τεχνικές και μέσα,αλλά η φιλοσοφία και η ψυχολογία του πολέμου δεν έχει αλλάξει.Η αλαζονεία των ισχυρών που θέλουν να επιβληθούν με την ισχύ των όπλων και η θαρραλέα αντίσταση των μικρών επαναλαμβάνεται διαχρονικά .

Ο θουκυδίδης αναφέρει ότι το 416 π.Χ. και ενώ ίσχυε η Νίκειος Ειρήνη που είχαν συνομολογήσει οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες,οι Αθηναίοι εκβίασαν τους Μηλίους να μπούν στην Αθηναική Συμμαχία .Οι Μήλιοι ,που ήταν Δωρικής Καταγωγής όπως οι Σπαρτάτες,είχαν μέχρι τότε κρατήσει ουδέτερη στάση και δεν είχαν εμπλακεί στον Πελοποννησιακό Πολέμο.Κατά τις διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν υπό την απειλή των όπλων οι Μήλιοι επέμειναν στην ουδετερότητά τους με τον φόβο ότι θα μπορούσε η εμπλοκή τους στον πολέμο να εκνευρίσει τους Σπαρτιάτες.

Οταν οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν χωρίς συμφωνία ,οι Αθηναίοι πολιόρκησαν με σφοδρότητα τη Μήλο,κατέσφαξαν όλους τους άνδρες, πούλησαν σαν δούλους όλα τα γυναικόπαιδα και εγκατέστησαν στο νησί 500 Αθηναίους κληρούχους .

Από τον διάλογο συγκρατείται η χαρακτηριστική για τον κυνισμό της φράση των Αθηναίων προς τους Μηλίους που επέμεναν για την διατήρηση της ουδετερότητας τους .Κατά τη κρίση των αθρώπων το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του και ότι όταν αυτό δεν συμβαίνει οι δυνατοί κάνουν ότι τους επιτέπει η δυναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν και αποδέχονται.

Στους Αθηναίους οι Μήλιοι απάντησαν ότι: Ξέρουμε πώς καμιά φορά οι τύχες του πολέμου κρίνονται πιο δίκαια ,κι όχι ανάλογα με τη διαφορά σε πλήθος ανάμεσα στους δύο αντιπάλους. Και σε μας η άμεση υποχώρηση δεν δίνει καμιά ελπίδα ,ενώ με το να αγωνιστούμε υπάρχει ακόμα ελπίδα να μείνουμε όρθιοι. Η ελπίδα,παρηγορία την ώρα του κινδύνου,όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει.

Η καταστροφή της Μήλου δεν θυμίζει μόνο την αλαζονεία της δύναμης; πέρασε στη Ιστορία και έχει συνδεθεί με την συντριπτική ήττα των Αθηναίων στους Αιγός Ποταμούς το 405 πΧ, συμβολίζοντας την δίκαιη τιμωρία για όσα αδικήματα είχαν διαπράξει .Μετά την πανωλεθρία που υπέστησαν οι Αθηναίοι κατά την ανάμετρησή τους με τους Σπαρτιάτες,αναγκάστηκαν να παραδώσουν ένα χρόνο μετά την πόλη τους και βίωσαν επίσης τη σκληρότητα του κατακτητή.