Εικόνες ζωής

Γιατί τόση αφροσύνη;

(Si pacem vis, bellum para= Αν θέλεις την ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο) (Λατινική Ρήση)

Του κ. Γ. Κ. Χατζόπουλου, τ. Λυκειάρχη

Διαχρονική η ρήση των Λατίνων. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στο ανθρώπινο Γένος είναι χωρίς τελειωμό. Εδώ και χιλιετηρίδες ο άνθρωπος επιδίδεται σ’ έναν αγώνα δρόμου, βασανίζοντας το μυαλό του πώς θα επινοήσει όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά μέσα, ώστε να επιτύχει τη σίγουρη και σε μεγάλο βαθμό αφαίρεση της ζωής του συνανθρώπου του και επιδίδεται σ’ ένα τέτοιο έργο ολέθριο κυριαρχούμενος από τις πιο μισητές αδυναμίες και τα πάθη του, όπως είναι η πλεονεξία, ο ιμπεριαλισμός και η ηδονή να βλέπει να ρέει άφθονο το αίμα των συνανθρώπων του.

Η ειρήνη, για την προστασία της οποίας καυχάται ότι διεξάγει αγώνα για την παγίωσή της, ιδρύοντας φορείς, που θα τη θωρακίσουν και θα την καθιερώσουν οριστικά, μεταβάλλεται σε ευτελές άθυρμα, που ακυρώνεται συχνά, παραχωρώντας το προβάδισμα σε συγκρούσεις αιμοβόρες, που σκορπούν πόνο αβάσταχτο, πληγώνουν βαθύτατα τις ψυχές, μεταβάλλουν σε ερείπια ό,τι μέσα σε λίγα ειρηνικά χρόνια με ιδρώτα και κόπο μεγάλο πέτυχε.

Του διαφεύγει ασφαλώς ότι όσο νικηφόρα κι αν είναι η σύγκρουση, την οποία με τόσο πάθος και αλόγιστα επιδίωξε και πέτυχε, αποβαίνει εις βάρος του.

Οι ιστορικές σελίδες, τις οποίες εναποθέτει στη μακροχρόνια Δέλτο του, δεν είναι τίποτε άλλο παρά γραμμένες με αίμα, και μάλιστα αίμα αθώων.

Αλήθεια πώς του διαφεύγει η σκέψη ότι η ειρηνική συμβίωση είναι εκείνη, που τον οδηγεί στη σμίλευση υψηλών επιτευγμάτων στον τομέα του πολιτισμού, για τα οποία επιτεύγματα καυχάται – και δικαίως το πράττει – στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου, στη συναδέλφωση και στην καλλιέργεια των ανώτερων συναισθημάτων;

Και αντί να επαναπαύεται στις δάφνες, που του παρέχει η ειρηνική ζωή, τις παρακάμπτει και μηχανεύεται ατελεύτητα τρόπους επινόησης, ώστε ο σίδηρος να εγκαταβιώνει διαρκώς στο εργαστήριο του μυθικού θεού Ηφαίστου.

Η βιομηχανία των όπλων, που αφαιρούν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αμέτρητες ψυχές, κατέχει την πρώτη θέση της νοσηρής σκέψης του.

Αλήθεια δεν αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοια νοσηρή σκέψη τον εκθρονίζει από το βάθρο του λογικού όντος και τον καθιστά μέρος του άλογου ζωικού κόσμου, που μόνη του έγνοια είναι η εξεύρεση τροφής και η αναπαραγωγή;

Πώς μπορεί να καυχάται για μια τέτοια ένταξη σ’ έναν κόσμο, που το μόνο ενδιαφέρον του είναι να ικανοποιεί το σαρκίον του και να διασφαλίζει τη διαιώνισή του;

Πώς μπορεί να καυχάται ότι το μεγάλο δώρο που του χάρισε ο θείος Δημιουργός, αυτός με την αλόγιστη συμπεριφορά του το μεταβάλλει σε πηγή συμφοράς η οποία εκμηδενίζει όσα ειρηνικά επιτελεί σε βραχύβιο χρονικό διάστημα;

Δεν αντιλαμβάνεται ότι λειτουργεί αυτοκαταστροφικά με όσα αλόγιστα επιτελεί καθημερινά; Ο ευαγγελικός λόγος «Ειρήνη υμίν» μεταβάλλεται καθημερνά σε απολίθωμα κατακριτέο, που εξανεμίζεται επιφορτώνοντάς τον με την κατακραυγή του ασύνετα σκεπτομένου;

Δυστυχώς δεν έχει το δικαίωμα να καυχάται ότι κατέχει το προτέρημα του λογικού όντος! Και η διαπίστωση αυτή, όσο σκληρή κι αν είναι, επιβεβαιώνεται από τη δολοφονική του δράση πάνω σ’ αυτό το κόσμημα του θείου Δημιουργού εδώ και αμέτρητες χιλιετηρίδες.

Η καύχησή του ότι επιδιώκει και αγωνίζεται για την παγίωση της θεόδοτης ειρηνικής ζωής  διαψεύδεται από την καθημερινή συμπεριφορά του, που τη συνθέτουν η ματαιοδοξία, η πλεονεξία και η εχθρότητα προς τον ίδιο τον εαυτό του. Έτσι ήρθε και έτσι θα πορευθεί. Αυτός είναι αναμφίλεκτα ο παραλογισμός του.